Onderzoek naar het effect van Transcutane Auriculaire Nervus Vagus Stimulatie (taVNS) op acute stressreacties.

Dysregulatie van het autonome zenuwstelsel (ANS) wordt gezien in verschillende
ziekten. Stress is een belangrijke factor die dergelijke disbalans tussen het
parasympatisch en sympathisch systeem kan veroorzaken door sympathische
reacties te begunstigen. Het herstellen van een normale vagale toon is derhalve
een belangrijk doel bij de behandeling van deze aandoeningen. Transcutane
auriculaire nervus vagus stimulatie (taVNS) biedt een niet-invasieve benadering
om het autonome zenuwstelsel te moduleren, gezien het unieke toegangspunt van
het externe oor tot de nervus vagus. Deze modulatie kan mogelijk talrijke
fysiologische processen en lichamelijke toestanden die verband houden met de
informatieoverdracht tussen de hersenen en het lichaam beïnvloeden. Hoewel
eerdere studies veelbelovende resultaten tonen, blijft het exacte mechanisme
van tVNS op de vagale -en autonome functie onduidelijk. Een beter begrip van de
werkingsmechanismen van tVNS is essentieel voor het implementeren van
tVNS-gebaseerde behandelstrategieën in de dagelijkse praktijk.

Het primaire doel van deze studie is het beoordelen van de effectiviteit van
tVNS in het verminderen van de acute stressrespons die wordt uitgelokt door de
Maastricht Acute Stress Task (MAST) bij gezonde proefpersonen, gemeten aan de
hand van cortisolniveaus in speekselmonsters.

Secundaire doelstellingen zijn:
- Het evalueren van het potentieel van taVNS om stress-geïnduceerde
sympathische activatie tegen te gaan en daarmee stressgerelateerde effecten,
waaronder negatieve affectiviteit, te verlichten, zoals gemeten met de
I-PANAS-SF vragenlijst, en gevoelens van stress, pijn en onaangenaamheid, zoals
gemeten met 0-100 Visuele Analoge Schalen (VAS).
- Het beoordelen van de impact van tVNS op autonome parameters, zoals
bloeddruk, hartslagvariabiliteit en huidgeleiding, door gebruik te maken van
een bloeddrukmeter, Fitbit smartwatch en de Shimmer3 GSR sensor.
- Het beoordelen van de relatie tussen de stressreacties en affectieve
symptomen en persoonlijkheidskenmerken gemeten met de GAD-7, PHQ-9 en BFI
vragenlijsten.

Deze studie betreft een monocentrisch, prospectief, dubbelblind,
gerandomiseerd, placebo-gecontroleerd interventioneel onderzoek met een (1:1)
parallel ontwerp, waarbij alle metingen worden uitgevoerd aan de Universiteit
Maastricht.

Deelnemers zullen willekeurig worden toegewezen aan ofwel de tVNS- of de sham (placebo) stimulatiegroep, toegediend 30 minuten voor de MAST.

Deze studie, waarbij 60 gezonde vrijwilligers tussen de 18 en 65 jaar betrokken
zullen worden, betreft een laagrisico interventiestudie. Deelnemers zullen twee
korte bezoeken ondergaan: een eerste bezoek voor het verkrijgen van
schriftelijke geïnformeerde toestemming en het invullen van (digitale)
vragenlijsten, en een testdag die 2-3 uur duurt. Tijdens de testdag zullen
deelnemers ofwel 30 minuten taVNS of sham stimulatie ontvangen, gevolgd door de
15 minuten durende MAST. Deelnemers zullen hun gevoelens van negatieve
affectiviteit beoordelen met de I-PANAS-SF en hun ervaren stress, pijn en
onaangenaamheid beoordelen met behulp van 0-100 VAS-schalen. Cortisol
speekselmonsters zullen worden afgenomen op acht vaste tijdstippen, tot 55
minuten na de MAST. De studie omvat geen wilsonbekwame en minderheidsgroepen.
Hoewel deelnemers geen direct voordeel zullen hebben aan deelname aan de
studie, zijn de risico's minimaal en evenredig met de wetenschappelijke waarde.
tVNS is niet-invasief, en er zijn tot op heden geen ernstige bijwerkingen
gemeld in de literatuur. Verwacht wordt dat de MAST geen negatieve effecten zal
veroorzaken buiten milde ongemakken en emotionele reacties. Additionele
procedures omvatten het afnemen van vragenlijsten, het verzamelen van cortisol
speekselmonsters, en het meten van autonome parameters. Al deze procedures
brengen minimale risico's met zich mee.