Dynamische spasticiteit bij kinderen met Cerebrale Parese

Spasticiteit is gedefinieerd als een snelheidsafhankelijke hypertonie (Lance,
1990), en komt in 80% van de kinderen met Cerebrale Parese (CP) voor. In de
klinische praktijk wordt spasticiteit gemeten tijdens passieve tests op de
onderzoeksbank, zoals met de Ashworth schaal en de Tardieu schaal. Het is
echter moeilijk om het precieze effect van spasticiteit op het gaan te bepalen.
Crenna et al. (Crenna et al., 1992; Crenna, 1998) hebben een interessant idee
geintroduceerd om spasticiteitseffecten tijdens het gaan te evalueren, door te
kijken naar de ralatie tussen spier-verlengingssnelheid en spieractiviteit. Zij
vonden dat bij kinderen met CP deze koppeling verhoogd is vergeleken met
gezonde kinderen. Zij hebben dit idee echter niet getranslationeerd naar een
werkbare berekening, een maat die fysiologisch betekenisvol is, getest kan
worden en klinisch toepasbaar is. Daarom willen wij deze dynamische
spasticiteit, i.e. de effecten van spasticiteit op het gaan, beter gaan
bestuderen in een groep kinderen met spastische cerebrale parese.

Het doel van de studie is om te bepalen in hoeverre dynamische spasticiteit kan
worden gemeten en gekwantificeerd in het gangpatroon van kinderen met Cerebrale
Parese, en om een betekenisvol en (klinisch) toepasbare maat voor deze
spasticiteit te ontwikkelen

(Pilot) onderzoek om twee groepen te vergelijken: CP versus gezonden.

Alle proefpersonen zullen tweemaal dezelfde meting ondergaan. Eerst zullen zij
standaard lichamelijk onderzoek ondergaan naar spasticiteit. Daarna wordt
geinstrumenteerde gangbeeldanalyse uitgevoerd. De proefpersonen lopen op een 6m
lange loopbaan, op normale, langzame en snelle loopsnelheid. 3D kinematica,
kinetica and electromyografie zullen worden gemeten.

De gegevens die in het onderzoek verzameld worden, zullen bijdragen aan beter
inzicht en begrip in het gangpatroon van kinderen met CP. In de (nabije)
toekomst kan dit leiden tot verbeterde diagnose en behandelmethoden.

De extra risico's van de studie voor de deelnemers zijn verwaarloosbaar en de
belasting minimaal. De metingen zijn niet-invasief. Proefpersonen lopen over
een loopbaan met meetinstrumenten (EMG electrodes en markers voor kinematica)
aan hun lichaam vast. Dit zijn meer markers en kabels dan tijdens een gewone
loopanalyse, wat de belasting iets kan verhogen. Ook zal het wat langer duren
om alles te bevestigen en dus is meer geduld vereist. Opgemerkt moet worden dat
de experimentele opzet vergelijkbaar is met standaard gangbeeldanalyse voor
klinische praktijk in veel gangbeeldlabs in de wereld.

Wij zijn dan ook van mening dat de voordelen duidelijk opwegen tegen de
belasting en het risico voor de proefpersonen.