Inspannings-geinduceerde oxidatieve stress en perifere spierafwijkingen in COPD; beenspiertest versus fietstest.

Perifere spierafwijkingen, welke nu erkend zijn als een van de belangrijkste
systemische effecten in chronisch obstructief longlijden (COPD), dragen
grotendeels bij tot de inspanningsintolerantie en een gereduceerde kwaliteit
van leven in COPD patienten. Deze perifere spierafwijkingen in COPD zijn
voornamelijk verklaard door een sedentaire levensstijl welke gewoonlijk
waargenomen wordt in COPD patienten. Echter, er is steeds meer bewijs dat een
sedentaire levensstijl niet de enige factor is die bijdraagt aan de spierziekte
in COPD patienten. Een hypothese is dat inspannings-geinduceerde oxidatieve
stress zou resulteren in structurele en functionele spier abnormaliteiten in
COPD

De doelstellingen van deze studie zijn: (1) of de basale niveaus van oxidatieve
stress verschillend zijn tussen patienten en gezonde controles (2) of
inspanningsgeinduceerde oxidatieve stress na een submaximale beenspiertest
verschillend is tussen patienten en gezonde controles (3) de effecten van
oxidatieve stress na een submaximale beenspiertest versus een submaximale
fietstest vergelijken en (4) bepalen of deze inspanningsgeinduceerde oxidatieve
stress bijdraagt aan de spierafwijkingen (verminderd uithoudingsvermogen) in
COPD patienten.

Deze voorgestelde studie is een patient-controle studie, waarin de acute
effecten van inspannings-geinduceerde oxidatieve stress markers geevalueerd
worden.

Week 1: Tijdens visite 1 zullen een aantal standaard metingen uitgevoerd
worden: medische voorgeschiedenis, rookgedrag, lichamelijk onderzoek,
electrocardiogram, nuchter bloed monster, longfunctie test,
lichaamssamentstelling, vragenlijst over hun voedingsgewoonten en fysieke
activiteiten niveau. Vervolgens zullen de gezonde vrijwilligers een maximale
fietstest uitoefenen. Deze standaard metingen zijn onderdeel van het
revalidatieprogramma voor COPD patienten met uitzondering van de vragenlijst.
Tijdens visite 2 (minimaal na 72 uur) oefenen alle proefpersonen een
submaximale fietstest (60%) uit.
Week 2: Vitite 3: Alle proefpersonen oefenen een maximale beenspiertest uit.
Drie uur later oefenen ze een submaximale beenspiertest (40%) uit om een idee
te krijgen van de tijdsduur die ze kunnen fietsen. Aan de hand van de
resultaten van deze test worden de COPD patienten ingedeeld in twee groepen.
Een groep zal gedurende 5 minuten moeten fietsen, terwijl de andere groep 20
minuten dient te fietsen. Deze twee tijdspunten zijn gebaseerd op de resultaten
van een pilot studie.
Tijdens visite 4 (minimaal na 72 uur) oefenen alle proefpersonen een
submaximale beenspiertest (40%) uit.
Urine en een bloed monster (telkens 10 ml) zullen worden verzameld voor
inspanning, onmiddellijk na en 2 uur na de submaximale fietstest (= visite 2).
Voor de submaximale beenspiertest zullen voor inspanning, na de
gestandaardiseerde tijd, onmiddellijk na en 2 uur na bloed en urine verzameld
worden. Voor de bloedafnames zal eer eenmaal een infuus aangelegd worden.
Uitgeademde lucht zal voor, onmiddellijk na en 2 uur na beide inspanningstesten
verzameld worden. De verzameling van bloed, urine en uitgeademde lucht is
praktisch zonder risico's.