Vetaccumulatie in de skeletspier en insuline resistentie veroorzaakt door langdurig vasten: pathologische reactie of fysiologische aanpassing?

Accumulatie van vet in de skeletspier is een causale factor in het ontstaan van
insuline resistentie en type 2 diabetes. Aan de ene kant interfereren
lipide-metabolieten als DAG en ceramide met de insulin signalering; aan de
andere kant kunnen opgehoopte vetten -via lipid peroxidatie- mitochondria
beschadigen, hetgeen de vetoxidatie verstoort, en insuline-resistentie kan
verergeren. Dit gebeurt met name als de mitochondria onvoldoende beschermd zijn
tegen hoge concentraties vetzuren. Langdurig vasten leidt ook tot accumulatie
van vetten en insuline resistentie. Of echter dezelfde mechanismen zijn
betrokken bij insuline-resistentie veroorzaakt door langdurig vasten is
onduidelijk; de verwachting is echter dat de mitochondria tijdens langdurig
vasten goed beschermd zijn tegen vetzure.

1. Gaat de door langdurig vasten geinduceerde vetaccumulatie gepaard met
verhoogde spiegels van DAG en ceramide, welke kunnen interfereren met de
insuline signalering, en zo de insuline resistente glucose opname verklaren
2 Leidt langdurig vasten tot een toegenomen vermogen om vetzuren uit de
mitochondria te exporteren, en zo te beschermen tegen schade aan mitochondria

In een cross-over design wordt langdurig vasten (60 uur) vergeleken met een
normaal dieet (energiebalans)

Tijdens de 60-urige periode van vasten mogen de proefpersonen alleen water en calorie- en caffeine-vrije dranken gebruiken. In het controle experiment zullen de proefpersonen in energiebalans gevoed worden met een normaal dieet (50 energie% koolhydraten, 35% vetten en 15% eiwit)

Voor de start van de studie zullen alle potentiele proefpersonen gescreend
worden om te bepalen of ze geschikt zijn voor deelname. Deze screening bevat
tevens een bepaling van de lichaamssamenstelling en een maximale inspannings
test (Duur: 2 uur in het totaal).
Elke proefpersoon ondergaat vervolgens 2 interventie perioden, die elk 3 dagen
duren, en gescheiden zijn door 2 weken. Elke interventie periode bestaat uit
een verblijf van 60 uur in de respiratiekamer (3 nachten, 2 dagen), gevolgd
door een 5 uur durende clamp met frequent bloedafnames (~ 120 mL) en 2
spierbiopten.