De Invloed van Polymorfismen van Mannose-Bindend Lectine op Infectieuze Complicaties bij Ongevalspatiënten

Infectie en sepsis zijn ernstige complicaties die in ongeveer 10% van de
traumapatiënten voorkomen. Sepsis, bacteriemie, pneumonie en wondinfecties
bedreigen het herstel ernstig en kunnen zelfs tot de dood leiden. Afweer tegen
infectie wordt bepaald door het aangeboren en het verworven immuunsysteem. Het
aangeboren immuunsysteem is de eerste barrière tegen bedreigende
microorganismen. Het complement systeem maakt hier deel van uit en bestaat uit
3 paden: het klassieke, het alternatieve en het lectine pad. Deze worden via
verschillende mechanismen geactiveerd, maar leiden allen tot activatie van het
C3-molecuul.
Het centrale molecuul in het lectine pad is Mannose Binding Lectine (MBL), een
C-type serum lectine dat primair in de lever geproduceerd wordt. Binding van
MBL aan koolhydraatgroepen aanwezig op pathogenen activeert het lectine pad en
leidt tot complementactivatie. Dit resulteert in opsonizatie en anti-microbiële
bescherming. Klinische studies hebben laten zien dat single nucleotide
polymorfismen (SNPs) in het MBL-2 gen geassocieerd zijn met verhoogde
gevoeligheid voor infectie, vooral in immuun-gecompromitteerde personen.
Daarnaast verminderen SNPs in de promoter regio en de 5' niet-getransleerde
regio van het MBL-2 gen de promoter activiteit, wat vervolgens leidt tot
verlaagde eiwitspiegels.
Klinische studies laten zien dat SNPs in MBL2 predisponeren voor infecties, bv.
ze (1) verhogen de kans op infectie met Mycoplasma in patiënten met Primary
Antibody Deficiency, (2) verhogen het risico op het ontwikkelen van SARS, (3)
verhogen het risico op infectieze complicaties in neutropene oncologische
patiënten, en (4) verhogen de incidentie van infectie in patiënten met een
hematologische maligniteit. Deze en andere studies maken duidelijk dat het
bestuderen van genetische variaties in MBL van aanzienlijk klinisch belang is.
Tijdens behandeling van traumapatiënten wordt vaak het uiterste gevergd van het
immuunsysteem, en is een optimale immuunstatus van groot belang.
Extrapolatie van data uit andere studies leidt tot de volgende studiehypothese:
MBL-deficiëntie als gevolg van SNPs in het MBL-2 gen vormt bij traumapatiënten
een risicofactor voor het ontstaan van en het overlijden aan (ernstige)
infectieuze complicaties.

Het doel van de studie is onderzoeken in welke mate MBL2-polymorfismen de
outcome van polytrauma-patiënten beïnvloeden. Ernstige (systemische) infecties
en lokale infecties zijn de belangrijkste outcome parameters. De MBL-status
wordt gemeten door het bepalen van het MBL2 genotype, serum-MBL concentratie,
en de serum-MBL activiteit.

Prospectieve, observationele studie.

Het risico voor de patiënt is beperkt tot het eenmalig afstaan van 2 buisjes
bloed (10 ml elk). Dit zal bij voorkeur gebeuren op momenten dat routinematige
bloedafname gepland is. Indien dat niet mogelijk is zal eenmalig een extra
venapunctie uitgevoerd worden. De risico's hiervan zijn gering, en de totale
duur van het onderzoek bedraagt maximaal 10 minuten.