Pilot studie naar het volume van visceraal vet, ovaria en bijnieren bij slanke vrouwen met het Polycysteus Ovarium Syndroom (PCOS)

Bij ongeveer 10% van de vrouwen die zich presenteren met onvervulde kinderwens
is sprake van een cyclusstoornis op basis van het zogenaamde Polycysteus
Ovarium Syndroom (PCOS)1. PCOS is een aandoening die wordt gekenmerkt door
minimaal twee van de drie volgende symptomen: anovulatie, hyperandrogenemie en
polycysteuze ovaria bij echoscopisch onderzoek.
Bij zowel slanke als obese PCOS patiënten wordt meer intraabdominaal vet
geconstateerd in vergelijking met slanke en obese controle patiënten.
Intraabdominaal vet is gerelateerd aan de ontwikkeling van ziekten op de lange
termijn zoals diabetes mellitus en cardiovasculaire aandoeningen en gaat
gepaard met hyperinsulinaemie. Hieruit blijkt dat niet de hoeveelheid, maar
juist de verdeling van het vetweefsel, de zogenaamde bodycomposition, een rol
kan spelen bij de ontwikkeling van PCOS. Maten voor de hoeveelheid
intraabdominaal vet zijn oa de waist-hip ratio. Andere methoden om de
hoeveelheid vet en vetverdeling te objectiveren zijn de dexascan, de
echografie, de computertomografie (CTscan). Er is echter geen
gestandaardiseerde meting voor de hoeveelheid intraabdominaal vet welke hoge
specificiteit, sensitiviteit en reproduceerbaarheid garandeert.
Teneinde ook bij slanke vrouwen op dezelfde indicatie therapeutische
interventie te kunnen overwegen, moet op een gestandaardiseerde wijze kunnen
worden aangetoond dat slanke PCOS vrouwen relatief te veel viscerale vetmassa
dragen. De MRI is de meest geschikte methode om bij vrouwen met kinderwens,
zonder stralenbelasting, op een sensitieve en specifieke wijze de vetverdeling
te meten met hoge reproduceerbaarheid. Met behulp van MRI kan namelijk goed
onderscheid worden gemaakt tussen de verschillende soorten weke delen. Er is
nooit een onderzoek verricht waarbij de vetverdeling van slanke PCOS vrouwen
wordt vergeleken met die van gezonde slanke controle vrouwen.

Het primaire doel van deze pilotstudie is om de vetverdeling van slanke PCOS
vrouwen met die van slanke gezonde vrouwen te vergelijken. Onze hypothese is
dat bij de PCOS vrouwen meer visceraal vet kan worden aangetoond.
Secundaire doelstelling is het vergelijken van metabole parameters en
vaststellen van de relatie tussen deze parameters en de veranderde vetmassa Tot
slot zal de grootte van de bijnieren en ovaria worden vergeleken in beide
patientengroepen.

Metingen
1. Waist hip circumference, huidplooidiktemetingen ( biceps, triceps,
suprailiacaal (SI), subscapulair (SS) en bovenbeen)

2. In de folliculaire fase/na een medicamenteuze onttrekkingsbloeding
bloedonderzoek:
Nuchter glucose, nuchter Insuline, C-peptide, nuchter cortisol,
androsteendion,Testosteron, SHBG, FTI, DHEAS, Prolactine, TSH, vrijT4, vrijT3,
FSH, LH, oestradiol, progesteron,17-OH-progesteron, plasmaserum (9ml stolbuis
op te slaan in aliquots van 1 ml bij -80C) en spijtserum (10 ml EDTA buis op te
slaan in aliquots van 1 ml bij -80C).
Adipokines (adiponectine, leptine, resistine), TNF-alpha, IL-6, IL-10 en
beta-endorphine zullen uit genoemd spijtserum worden bepaald.

3. intraabdominale en subcutane vetmeting en meting bijnier- en ovariumvolume
via MRI

-