Onderzoek naar de somatotopische organisatie van de nucleus subthalamicus in Parkinsonpatienten met diepe hersen stimulatie; bewegingsmetingen bij Parkinsonpatiënten bij verschillende instellingen van de diepe hersenstimulatie.

DBS (diepe hersenstimulatie) wordt veelvuldig gebruikt voor het bestrijden van
de symptomen van de ziekte van Parkinson. Het werkingsmechanisme van DBS is
echter nog niet geheel bekend. Tevens is er nog weinig bekend over de parameter
instelling en de invloed van de positie van de elektrode in de nucleus
subthalamicus (STN) op de werking van DBS. In dit onderzoek wordt een aanzet
gegeven naar het bepalen van de invloed van het stimuleren van bepaalde delen
van de STN. We hopen hiermee meer inzicht te krijgen in het werkingsmechanisme
van DBS bij de ziekte van Parkinson.

Het doel van de studie is inzicht krijgen in de somatotopie van de nucleus
stubthalamicus. Het bepalen van de relatie tussen de positie van de elektrode
in de STN, de parameter instelling van de stimulator en de effectiviteit van de
stimulatie op de ziekte van Parkinson. Dit wordt gedaan met behulp van
bewegingssensoren en op verschillende plekken op het lichaam, op armen en
benen. De positie van de electrode is bepaald door de pre-operatieve MRI scans
te bekijken en eventuele post-operative CT scans. De experimenten worden dan
gebruikt om de positie van de electrode aan de effectiviteit van de stimulatie
en de stimulator instellingen te relateren.

Aan de hand van metingen aan patiënten, met behulp van bewegingssensoren en EMG
metingen, wordt het effect van de stimulatie bekeken onder verschillende
stimulatie condities, zowel op de armen als op de benen. Er zullen 4
verschillende stimulator instellingen worden bekeken, waarbij de patiënt bij
elke instelling dezelfde tests uit dient te voeren. De bewegings en EMG
metingen geven hierbij een mate van aanwezigheid en de ernst van de symptomen;
tremor, bradykinesie/akinesie en spraak problemen.

De interventie van het onderzoek bestaat uit het beinvloeden van de stimulator. De stimulator wordt op 4 verschillende wijzen ingesteld, waarvan er 3 afwijken van de huidige situatie van de patient. De drie afwijkende situaties zijn: 1.) het verlagen van de amplitude tot er tremor ontstaat, 2.) het uitzetten van de stimulator en 3.) het veranderen van het gestimuleerde contact waarbij de amplitude wordt verhoogd tot de tremor weer verdwijnt.

Patienten die deelnemen aan het onderzoek worden gevraagd om hun stimulator uit
te zetten of de parameter instellingen van de stimulator te veranderen. Dit zal
een effect hebben op het functioneren van de stimulator. Patienten kunnen
hierbij een vergering van symptomen waarnemen. De patienten hebben maximaal
anderhalf uur nodig om de experimenten te volbrengen. Na de experimetnen wordt
de stimulator weer in de originele instelling gebracht, er worden dus geen
permanente veranderingen aangebracht. De deelnemers zullen hoogstwaarschijnlijk
niet direct van het onderzoek profiteren, maar er zou voor de toekomst wel een
optimalere positie van de electrode bepaald kunnen worden en de instellingen
van de stimulator zouden verbeterd kunnen worden.