Spierpees transposities voor totale rotator cuff scheuren

Spierpees transposities van zowel de latissimus dorsi (Gerber et al., 1988) als
de teres major (Celli et al., 1998) zijn beide succesvol beschreven als
behandeling van totale rotator cuff scheuren (Celli et al., 2005,Degreef et
al., 2005,Miniaci and MacLeod, 1999). Dit succes werd toegekend aan het
compenseren van glenohumerale stabiliteit zonder het beoogde eleverende moment
tegen te werken (Warner and Parsons, 2001). Welke peestranspositie resulteert
in het beste functionele resultaat is controversieel, omdat de ene spier
mogelijk effectiever zou kunnen zijn dan de andere is bepaalde gevallen, danwel
dat ze vergelijkbare resultaten kunnen opleveren. Een vergelijk tussen beide
transposities is nog niet gedaan in een klinische studie.

In dit project evalueren we de voor en nadelen van de twee transposities.
Bijkomend zullen we de onderliggende mechanismen van een totale cuff scheur en
de peestransposities onderzoeken in een experimentele studie.

De pre operatieve diagnose, operatieve belasting, operatie tijd en revalidatie
proces tussen de twee groepen is gelijk. In een cross-sectionele studie zullen
patiënten met een teres major transpositie en een latissimus dorsi transpositie
vergeleken worden.
Onze hypothese dat glenohumerale stabiliteit beinvloedt word door krachten,
terwijl mobiliteit afhankelijk is van momenten wordt getest in een
experimentele studie. 20 patiënten met totale cuff scheuren (latissimus dorsi
groep) worden pre-operatief in een experimentele set-up gevraagd een
armelevatie te maken met variërende externe krachten en momenten. Door
onderscheid te maken in de aangebrachte krachten en momenten en de maximale arm
beweging te registreren kan de hypothese getoetst worden.

2,5 uur arm taken, waarbij de enige belasting overbelasting kan zijn. Deze
wordt zoveel mogelijk voorkomen door regelmatig rustpauzes in te lassen.