In welke mate ervaren kinderen met een pervasieve ontwikkelingsstoornis de wens voor sociale interactie?

Het ervaren van sociale steun en je verbonden voelen met anderen is erg
belangrijk voor het welzijn van mensen. Voor kinderen met een autisme spectrum
stoornis (ook wel pervasieve ontwikkelingsstoornissen genoemd) is sociale
omgang niet vanzelfsprekend. Beperkingen in de sociale interactie worden gezien
als de kern van deze stoornissen. Deze beperkingen uiten zich in afwijkingen in
non-verbaal gedrag tijdens sociale interactie, afwezigheid van sociale of
emotionele wederkerigheid, verminderde sociale betrokkenheid en het onvermogen
om tot relaties te komen met leeftijdsgenoten. Deze tekortkomingen kunnen een
grote invloed hebben op het kind en zijn/haar directe omgeving. Er wordt
aangenomen dat kinderen met een autisme spectrum stoornis wel contact willen
maken met anderen, maar niet weten hoe ze dat moeten doen. Hierdoor kunnen ze
in een vicieuze cirkel terechtkomen en zich eenzaam voelen met alle gevolgen
van dien. De vraag of deze kinderen wel contact wíllen maken is tot op heden
onbeantwoord. Mate name het gebrek aan de juiste meetinstrumenten lijkt hierbij
een rol te spelen. Een nieuwe onderzoekslijn biedt wellicht een uitkomst. Er is
in toenemende mate aandacht voor toenaderings- en vermijdings gedrag. De
achterliggende gedachte hierbij is dat stimuli die als positief worden
beoordeeld een toenaderings reactie opwekken en dat stimuli die als negatief
worden geëvalueerd aanzetten tot vermijdingsgedrag. Deze respons kan worden
gemeten door middel van recent ontwikkelde impliciete computertaken. Er is
zelfs een taak ontwikkeld met als doel om de onbewuste wens voor het maken van
contact te meten.

Het doel van het onderzoek is om te achterhalen of kinderen met een pervasieve
ontwikkelingsstoornis de wens hebben voor sociale interactie. We zijn
geïnteresseerd in zowel de expliciete wensen voor sociale interactie als wel
in het al dan niet aanwezig zijn van automatisch toenaderingsgedrag. Daarnaast
zullen mogelijke factoren die samenhangen met de wens voor sociale interactie
worden onderzocht, namelijk hoe het kind zijn sociale functioneren beoordeeld,
de mate van sociale competentie en sociale activiteit.

Het onderzoek is een combinatie van een between- en within subject design. Een
groep kinderen met een autisme spectrum stoornis zal worden vergeleken met een
groep normale kinderen. Binnen de groepen zullen de relaties tussen de wens
voor sociale interactie, de mate van sociale competentie en sociale activiteit
en de beoordeling van het eigen sociale functioneren van het kind worden
onderzocht. Het gaat om een niet invasief, crossectioneel onderzoek.

Er zijn geen risico*s verbonden aan dit onderzoek. De belasting voor de
kinderen is minimaal. Zij zullen slechts één keer worden getest en dit zal
ongeveer 30 minuten duren. De verwachting is dat taken die de kinderen moeten
doen niet als vervelend zullen worden ervaren. Benodigde informatie die bij de
ouders en leerkrachten kan worden ingewonnen zal ook bij hen worden ingewonnen
en niet bij de kinderen. De ouders zullen zo*n 30 minuten kwijt zijn met het
invullen van de vragenlijsten en de leerkrachten ongeveer 10 minuten.