Effect van de orale parafunctie kauwgom kauwen op het functioneren van temporomandibulaire gewrichten met internal derangements

Temporomandibulare dysfunctie (TMD) is een verzamelnaam voor aandoeningen van
het kauwstelsel. Een van de symptomen van TMD, knappende gewrichtsgeluiden, is
een klinische manifestatie van internal derangements (ID*s) van het
kaakgewricht, waaronder hypermobiliteit en anteriore discusverplaatsing (ADD)
vallen. ID*s zijn zelden een bron van problemen en worden daarom niet
behandeld. Alleen in geval van (pijnlijk) blokkeren van het kaakgewricht moet
er een behandeling ingeschakeld worden. De oorzaak van deze gewrichtsblokkades
is echter niet bekend. Voorgaand onderzoek suggereert dat wanneer een
anatomische predispositie, zoals een verplaatste discus (in geval van ADD), of
een kaakkopje dat voorbij de eminentia kan bewegen (in geval van
hypermobiliteit), gecombineerd wordt met een specifieke werking van de
kauwspieren, dan zou mogelijk een blokkade uitgelokt kunnen worden. De motoriek
van de kauwspieren wordt beïnvloed door orale parafuncties. Parafunctioneren
kan daarnaast resulteren in een verhoogde mechanische belasting op de
kaakgewrichtsstructuren, hetgeen ID- symptomen kan accentueren.

Doel van dit onderzoek is dus het bepalen van het effect van oraal
parafunctioneren, viz. langdurig kauwgom kauwen, op de functionele symptomen
van ID*s van het kaakgewricht. Indien zulke effecten gevonden worden, dan
kunnen deze resultaten als basis dienen voor therapie(studie) bij patienten met
ID's en intermitterende gewrichtsblokkades (bijv. verminderen van het
parafunctioneren d.m.v. counseling of opbeetplaattherapie).

Doel van het onderzoek is om de hypothese te toetsen dat oraal
parafunctioneren, viz. langdurig kauwgom kauwen, een effect heeft op de
functionele karakteristieken van internal derangements van het
temporomandibulaire gewricht. Daarnaast wordt de hypothese getoetst dat het
effect van de genoemde parafunctie groter is bij ID- patienten (personen met
ID's en klachten van intermitterend optredende kaakgewrichtsblokkades), dan bij
ID- deelnemers (personen met ID's zonder intermitterende gewrichtsblokkades).

Experimentele studie.

Langdurig bilateraal kawugom kawuen op een gecontroleerde vaste natuurlijke kauwtempo voor een periode van maximum 60 min.

Tijdens dit onderzoek, dat slechst 2uur duurt, hebben de deelnemers baat van de
mandibulaire bewegingsregistratie, omdat het een vorm is van aanvullende
diagnostiek. Daarmee krijgen de patienten ook uitleg over hun internal
derangement. Tijdens de kauwfase van dit onderzoek bestaat de kans dat de
deelnemers vermoeidheid en/of pijn in de kauwspieren ontwikkelen. Een dergelijk
effect is echter mild en tijdelijk van aard. Behalve een korte rustperiode is
voor deze vermoeidheid en/of pijn geen behandeling nodig. Indien er
signifficante effecten geregistreerd worden van het langdurig kauwen op de
functionele karakteristieken van de ID's, dan zullen deze resultaten als een
wetenschappelijk gefundeerd argument dienen voor een therapie(studie) bij deze
ID- patienten, zowel voor andere, toekomstige patienten.