Het effect van peroxisome proliferator activator receptor Y agonist voorbehandeling op succes van behandeling van hepatitis C met gepegyleerd interferon en ribavirine in patienten die eerder non-responders waren

Wereldwijd zijn zo'n 170 miljoen mensen geinfecteerd met het hepatitis C virus,
waarvan 70% een chronische karakter krijgt. Behandeling van deze aandoening is
sterk verbeterd met de introductie van gepegyleerd interferon, maar in
patienten met genotype 1 en 4 is de therapie bij slechts 50%-60% succesvol.
Helaas zijn er voor deze zogenaamde nonresponders momenteel geen
behandelingsalternatieven. Bij patiënten met een chronische hepatitis C (CHC)
infectie lijkt steatosis hepatis (SH) bij genotypes 1 en 3 frequent voor te
komen. De genotype 1 geassocieerde SH lijkt met name geassocieerd met het
metabool syndroom. Uit in vitro studies en diermodellen blijkt dat
insulineresistentie (IR) een negatieve invloed heeft op de effectiviteit van
interferon (IFN) (i.e. standaardbehandeling voor CHC).
Non-alcoholic fatty liver disease (NAFLD) wordt beschouwd als een onderdeel van
het metabool syndroom met als hoeksteen de aanwezigheid van IR. Uit
verschillende onderzoeken is gebleken dat deze IR medicamenteus beïnvloed kan
worden door thiazoledinediones (TZD), welke agonisten van de kernreceptor
'peroxisomal proliferator activated receptor type gamma' (PPAR-*) zijn.

Het onderzoeken van de effectiviteit van 16 weken voorbehandeling met
pioglitazone (PPAR-*-agonist), vergeleken met placebo op een
standaardbehandeling met gepegyleerd IFN en ribavirine bij patiënten met CHC
genotype 1, die eerder non-responder of relapser waren op combinatie therapie
met PEG-IFN en RBV?

Monocenter, dubbel blind gerandomiseerd placebo-gecontroleerd onderzoek

Patienten worden gerandomiseerd voor behandeling met PPAR-y-agonist (pioglitazone, 45 mg/dag) of gelijkend placebo gedurende 16 weken, voorafgaand aan standaard behandeling voor hepatitis C met PEG-IFN en RBV.

Door deelname van hepatitis C patienten staat het extra risico ons inziens in
verhouding met het potentiele voordeel voor zowel de individuele patient als de
hepatitis C patient in het algemeen. Deelnemde patienten zijn allen chronische
hepatitis C patienten, die eerder niet hebben gereageerd of zijn doorgebroken
op standaard (en beste voorhande zijnde) therapie. De aandoening levert voor
deze patientengroep een serieus gezondheidsrisico, waarvoor uiteindelijk zelfs
een levertransplantatie nodig is. Momenteel is er geen andere therapie
beschikbaar voor deze groep patienten. Wij veronderstellen dat voorbehandeling
met pioglitazone, een middel dat veilig is gebleken in grote trials, hun kans
op het definitief kwijtraken van het hepatitis C virus vergroot. Hoewel er
extra risico's zijn verbonden aan deelname aan de studie zal dit extra risico
tot een minimum worden beperkt.