De invloed van experimentele pijn op het aanspanningspatroon van de buikspieren

Uit recent onderzoek is gebleken dat langdurige adductie-gerelateerde liespijn
overeenkomsten vertoont met pijnklachten van zwangere vrouwen met
bekkeninstabiliteit (Mens et al., 2006). Het aansnoeren van een bekkenband om
het bekken middels een bekkenband vergroot de adductiekracht, en vermindert de
pijn in ongeveer 70% van de sporters met liesklachten. Richardson et al. (2002)
hebben aangetoond, dat de m. transversus abdominus een belangrijke stabilisator
van het bekken is, en anatomische een inwendige bekkenband representeert. In
vervolgonderzoek van Cowan et al. (2004) is waargenomen dat er een vertraging
bestaat in het aanspannen van de m. transversus abdominus bij patiënten met
langdurige liesklachten ten opzichte van gezonde sporters. In genoemde studie
van Cowan et al. (2004) werd gebruik gemaakt van electromyografie (EMG). Omdat
de studie van Cowan et al. (2004) een crossectioneel design hanteerde, is het
onmogelijk om te concluderen of het veranderde aanspanningsgedrag van de
transversus abdominus een oorzaak voor de liespijn is, of een gevolg van de
liespijn. Er bestaat het vermoeden dat de door Cowan et al. (2004) gevonden
afwijking een normaal verschijnsel is van pijn. Door middel van experimentele
liespijn bij gezonden toe te passen is hier meer inzicht in te krijgen. Door
ook dreiging van liespijn te evalueren kunnen wij evalueren in hoeverre deze
eventuele verandering van aanspanningspatroon vanuit het centrale zenuwstelsel
wordt gecoördineerd
Hypothese 1: Experimentele liespijn lijdt tot veranderingen van het
aanspanningspatroon van de buikspieren.
Hypothese 2: Dreiging van liespijn kan lijden tot een soortgelijk
aanspanningspatroon van de buikspieren als tijdens de experimentele
pijn-conditie.

Doel 1: Door experimentele pijn op te wekken bij gezonde proefpersonen willen
wij onderzoeken of het aanspanningspatroon van de buikspieren zich aanpast aan
de onprettige pijnervaring.

Doel 2: Door met experimentele pijn te dreigen willen wij onderzoeken in
hoeverre een mogelijk aangepast aanspanningspatroon van de buikspieren vanuit
het centrale zenuwstelsel wordt gestuurd.

De studie is opgezet volgens een experimenteel design waarin het "within
subject" effect van experimentele pijn wordt gevalueerd. Het
aanspanningspatroon van de buikspieren tijdens drie "taken" zal worden
onderzocht onder drie condities:

1: tijdens een moment van rust (ontspanning; referentiewaarden)
2: tijdens isometrische heupadductie
3: tijdens Active Straight Leg Raise (ASLR) links en rechts.

Condities
In deze studie worden drie condities geëvalueerd:

1: Geen pijn
2: liespijn
3: dreiging van liespijn

Alle metingen worden uitgevoerd in rugligging op een onderzoeksbank.
Taak 2 en 3 zijn bewegingen die vaak provocerend zijn voor liesklachten (Cowan
et al., 2004; Mens et al., 2006).
De volgorde van taken is gestandaardiseerd.
De proefpersoon wordt gevraagd de verschillende taken vijf keer uit te voeren.
Conditie 2 en 3 worden afwisselend (ad random) uitgevoerd.

Alle echografiemetingen zullen door één persoon worden uitgevoerd, om variatie
tussen beoordelaars te voorkomen en daarmee de betrouwbaarheid te vergroten.
Daarnaast worden de gemaakte beelden digitaal opgeslagen en door een
onafhankelijk onderzoeker worden beoordeeld. Deze beoordelaar zal blind zijn
voor zowel taak als conditie.

Voor meer details verwijs ik naar het onderzoeksprotocol, hoofdstuk 6.
Studieopzet.

De belasting voor de proefpersonen is miniem tijdens de eerste conditie
(geen(dreiging van) pijn). Tijdens de overige twee condities (pijn en dreiging
van pijn) is de belasting redelijk. Door de pijn met elektrostimulatie op te
wekken kan deze aan en uit worden gezet, zodat de proefpersoon geen pijn
ervaart op de momenten dat er niets getest wordt.

Er bestaan geen risico's aan deelname aan het onderzoek