Tumorrepons evaluatie bij patienten met borstkanker die behandeld worden met neoadjuvante systemische therapie: het voorspellen van de tumorrespons in de primaire tumor en lymfkliermetastasen

Bij de behandeling van het locoregionaal uitgebreide mammacarcinoom speelt
primaire systemische therapie, ook wel neoadjuvante systemische therapie
genoemd, een belangrijke rol. Het preoperatief toedienen van systemische
therapie in deze groep patiënten heeft verschillende voordelen. Ten eerste is
door reductie van de tumorgrootte meer borstsparende chirurgie mogelijk. Ten
tweede kan de respons van een tumor op de betreffende systemische therapie
worden beoordeeld, waarna eventuele aanpassing van het regime mogelijk is bij
onvoldoende respons. Het derde doel is uiteindelijk de overleving van patiënten
te vergroten. Er is tot op heden echter nog geen overlevingsvoordeel aangetoond
in studies waarbij eenzelfde chemotherapie regime neoadjuvant dan wel adjuvant
is toegepast.
Centraal bij de behandeling met neoadjuvante chemotherapie staat het
monitoren/bepalen van de respons van tumorcellen. Wanneer in een vroeg stadium
bepaald kan worden hoe tumorcellen responderen op de chemotherapie zijn we in
staat om:
• Te bepalen bij welke groep patiënten de tumorgrootte dusdanig afneemt dat in
deze groep patiënten mogelijk over kan worden gegaan op borstsparende chirurgie
in plaats van ablatieve chirurgie.
• Te bepalen welke groep patiënten niet goed reageren op de chemotherapie,
zodat bij deze groep patiënten overgegaan kan worden op een ander chemotherapie
regime.

Patiënten die behandeld worden met neoadjuvante chemotherapie hebben of grote
primaire tumoren of naar de lymfklier gemetastaseerde ziekte.
Met betrekking tot de respons monitoring van de primaire tumor wordt ernaar
gestreefd de respons van de tumor op neoadjuvante chemotherapie zo vroeg
mogelijk te bepalen. Wanneer vroegtijdig de groep patiënten kan worden
geïdentificeerd die niet goed reageert op chemotherapie, kan bij deze groep
patiënten in een vroeg stadium worden overgegaan op een chemotherapie regime
dat wellicht een betere werking heeft.
Bij patiënten met naar de lymfkliergemetastaseerde ziekte, kan de respons van
tumorcellen zowel in de primaire tumor als in lymfkliermetastasen bepaald
worden. De huidige technieken, zoals echografie en MRI, laten het evalueren van
de respons van tumorcellen in de lymfklier niet toe vanwege de beperkte
sensitiviteit in de detectie van lymfkliermetastasen. De behandeling van de
oksel is daarom tot op heden onafhankelijk van respons van de
lymfkliermetastasen op systemische therapie. Op dit moment wordt bij elke
patiënt die voor neoadjuvante chemotherapie een bewezen lymfeklier metastase in
de oksel heeft een lymfklierdissectie verricht.

Deze studie kent twee doelen
• Ten eerste willen we een nieuwe respons monitoring techniek (PET imaging)
vergelijken en combineren met de huidige techniek (MRI imaging) om zo de
responders van de non-responders in vroege fase van de behandeling te kunnen
differentiëren.
• Ten tweede willen we onderzoeken of het mogelijk is om in patiënten met een
bewezen okselkliermetastase de axillaire respons op neoadjuvante chemotherapie
te bepalen m.b.v. PET imaging en met behulp van markering van de positieve
lymfeklier voor het toedienen van de chemotherapie.

FDG-PET scan
Per patiënt zal drie maal een FDG-PET/CT scan verricht worden. Bij Her2
negatieve patiënten:
1. Een FDG-PET scan bij presentatie samen met een MRI scan
2. Een FDG-PET scan na 1 kuur systemische therapie
3. Een FDG-PET scan na 3 kuren systemische therapie samen met een MRI scan

Bij Her2 positieve patiënten die behandeld worden met chemotherapie in
combinatie met trastuzumab:
1. Een FDG-PET scan bij presentatie samen met een MRI scan
2. Een FDG-PET scan na 3 kuren systemische therapie
3. Een FDG-PET scan na 8 kuren systemische therapie samen met een MRI scan

Er wordt gebruik gemaakt van 370 - 740 MBq (10 - 20 mCi)
2-[F-18]-fluoro-2-deoxy-D-glucose (FDG) dat intraveneus wordt toegediend.

Markering van de positieve lymfeklier.
Echografisch zal een 0.1 mCi radioactief I-125 marker onder lokale verdoving
worden ingebracht in een bewezen positieve lymfeklier met een 18 gauge naald.
Na het voltooien van de systemische therapie (gemiddeld 3 maanden) zal deze
gemarkeerde lymfeklier tijdens de operatie worden gedetecteerd met de NEO 2000
probe waarna deze selectief verwijderd kan worden.

De belasting bedraagt 3 extra onderzoeken, namelijk 3 x een FDG-PET scan en bij
patienten met een klinisch positieve lymfeklier het echografisch plaatsten van
een radioactief jodiumzaadje, deze laatste procedure brengt een laag risico op
infectie met zich mee.