Kinderen van ouders met kanker: Hoe kunnen ouders hun kind helpen bij het omgaan met kanker van de ouder en welke hulp is geassocieerd met goede coping en psychisch functioneren bij het kind?

Voor kinderen is een van de meest traumatische ervaringen wanneer hun ouders
gediagnosticeerd worden met een levensbedreigende ziekte. Uit de literatuur
blijkt duidelijk dat kinderen van ouders met kanker aanzienlijke psychische
stress ervaren, waaronder posttraumatische stress symptomen en internaliserende
problemen. Kinderen worden geconfronteerd met veranderingen in het emotionele
klimaat binnen hun gezin, veranderingen in de dagelijkse routines, in de
fysieke en emotionele beschikbaarheid van hun ouders en ze moeten leven met de
angst voor separatie van hun ouder. Tegelijkertijd heeft het kind vanwege zijn
of haar ontwikkelingsleeftijd zowel intellectueel als emotioneel beperkte
mogelijkheden om met deze situatie om te gaan. Ouders met kanker worden
geconfronteerd met de dreiging van een levensbedreigende ziekte, grilligheden
van de behandeling en tegelijkertijd de zorg voor hun kinderen. Ouders kunnen
onzekerheden hebben over hoe ze hun kind moeten helpen in deze situatie en
hebben een grote behoefte aan begeleiding. Er zijn weinig studies over hoe
ouders hun kind kunnen helpen bij het omgaan met hun ziekte. Daarom richt deze
studie zich op hoe ouders hun kind kunnen helpen bij het omgaan met kanker van
de ouder en hiermee het psychologische welzijn van het kind verbeteren.

Het doel van deze studie is het beschrijven van hoe ouders hun kind proberen te
helpen bij het omgaan met de kanker van de ouder . Er wordt onderzocht of de
hulp die de ouder biedt de copingstrategie van het kind om met de ziekte van de
ouder om te gaan beïnvloedt, en zo het psychisch functioneren van het kind.

De opzet van de studie is een prospectieve en retrospectieve cross-sectionele
within-subjects onderzoeksopzet.

De belasting van deze studie omvat de tijd van de participanten en het praten
over hun ervaringen met een moeilijke situatie. De volwassen participanten (de
ouders), worden ongeveer anderhalf uur lang geïnterviewd over hoe zij hun kind
geholpen hebben om te gaan met de kanker van de ouder. Na het interview worden
beide ouders gevraagd om vijf korte vragenlijsten in te vullen en twee korte
ratingscales. Omdat de coping en het psychisch functioneren van het kind het
meest betrouwbaar is vast te stellen bij het kind zelf, wordt ook het kind
benaderd voor deelname aan dit onderzoek. Het interview van het kind duurt
minder dan een uur en naderhand wordt het kind gevraagd om vijf korte
vragenlijsten en een korte ratingscale in te vullen. Ouders en kinderen worden
gevraagd om hun ervaringen over het omgaan met de kanker van de ouder op hun
eigen manier weer te geven. Er wordt geen druk uitgeoefend op de deelnemers als
ze niet willen spreken over een bepaald onderwerp. Natuurlijke emoties die aan
de ziekte en de periode van behandeling gerelateerd zijn kunnen tijdens de
studie naar boven komen. De interviewers zijn getraind om met deze emoties
tijdens de studie om te gaan. Daarnaast kan er, indien nodig, professionele
nazorg worden geboden door de afdeling Klinische Psychologie van het Ikazia
Ziekenhuis. Deze studie is verder beschrijvend van aard, dus er zijn geen
interventies van toepassing in dit onderzoek.

Praten over de periode van kanker bij de ouder kan ook positieve effecten
hebben. Negatieve emoties die geassocieerd zijn met de ziekte kunnen zo
verwerkt worden. In dit soort onderzoek rapporteren participanten vaak spontaan
positieve effecten van een interview, omdat ze op hun eigen manier over hun
ervaringen kunnen praten. Als gevolg hiervan kan deelname aan deze studie
eentherapeutisch effect hebben op zowel de ouders als hun kind.