Lichaamssamenstelling bij sporters: verschillen tussen twee- en vier componenten modellen

Een goede bepaling van de lichaamssamenstelling van sporters is belangrijk
omdat anders de adviezen die gegeven worden op basis van deze bepaling niet
effectief zijn. Lichaamssamenstelling wordt bepaald met zogenaamde
multicomponenten modellen. Het is de vraag of de aannames die ten grondslag
liggen aan het twee-componenten model ook gedlig zijn voor (top)sporters. Dit
twee-componenten model is echter eenvoudiger, goedkoper, sneller, minder
invasief en vergt minder gespecialiseerde apparatuur dan het vier-componenten
model - de referentiemethode. Daarom wordt in dit onderzoek bekeken of het
twee-componenten model een valide methode is, en een betrouwbare bepaling geeft
van de lichaamssamenstelling in twee groepen sporters: voetballers en zwemmers

Het primaire doel van dit onderzoek is te bepalen of de aannames die gedaan
worden in het twee-componenten model ook geldig zijn voor sporters, met andere
woorden; is het twee-componenten model een valide methode is, en geeft het een
betrouwbare bepaling van de lichaamssamenstelling vergeleken met het
vier-componten model in twee verschillende groepen sporters: voetballers en
zwemmers.
Een tweede doel is het vergelijken van 2 methoden om totaal lichaamswater te
meten: is bio-electrical impedance analysis (BIA) net zo betrouwbaar als de
referentie methode deutrium verdunning.

cross-sectionele studie

Alle onderzoeksvariabelen worden op een ochtend gemeten (~4 uur). metingen
vinden plaats in gevaste toestand, en deelnemers wordt gevraagd om een paar
'leefregeld' in acht te nemen daags voor de metingen (over voeding en bewegen).
Om geschiktheid voor het onderzoek in te schatten wordt aan de deelnemers
gevraagd een korte vragenlijst in te vullen.
De metingen bestaan o.a. uit 3 bloedafnames (10 mL per keer) en 3 maal urine
verzamelen. Bloedafname kan pijnlijk zijn, en kan aanleiding geven tot een
blauwe plek. Verder, wordt de deelnemers gevraagd 30 gram 'zwaar water' te
drinken - een stabiel isotoop dat niet gevaarlijk is - en een DEXAscan te
ondergaan, welke van een minmale stralingsbelasting gebruik maakt (< 1µSv). Tot
slot wordt bij de BIA metingen een klein stroompje gebruikt, dat meestal niet
te voelen is en niet gevaarlijk is zolang aan de in- en exclusie criteria is
voldaan.
Deelnemers hebben geen direct voordeel van deelname aan dit onderzoek, behalve
dan dat ze hun eigen resultaten van de lichaamssamenstelling bepaling krijgen.