Hart frequentie variabiliteit als meetinstrument van pijn bij gezonde vrijwilligers

Als in het ziekenhuis de mate van pijn wordt gemeten, wordt de visuele analoge
schaal hiervoor meestal gebruikt. Alhoewel het een makkelijke meetlat is, heeft
deze methode ook nadelen. De visuele analoge schaal kan niet gebruikt worden
bij patiënten die niet kunnen communiceren. Daarnaast kan dezelfde uitslag voor
patiënten heel verschillende dingen betekenen. Daarom zijn we op zoek naar een
andere makkelijke methode om pijn te meten. Het bepalen van
hartfrequentievariabiliteit zou zo*n methode kunnen zijn.

Kunnen bepalen of hartfrequentievariabiliteit een methode is om de mate van
pijn te meten.

Een gestandaardiseerde pijnprikkel (applicatie van warmte aan de binnenkant van
de niet-dominante onderarm) zal gedurende 2 minuten toegediend worden.
Hartfrequentie wordt continu gemeten. Vooraf en na toediening van de
pijnprikkel wordt de pijn gemeten met een visueel analoge schaal. Per
vrijwilliger zal dit 2 maal herhaald worden tijdens dezelfde sessie.
Om de reproduceerbaarheid van de metingen vast te leggen, zal een aantal
vrijwilligers gevraagd worden deze metingen 1 week later te herhalen.

Gestandaardiseerde pijnprikkel: een termode van 3 bij 4 cm wordt op de niet-dominante onderarm geplakt. Via deze terrmode zal gedurende 2 minuten warmte afgegeven worden. Om een continue prikkel te verkrijgen wordt gestart met een temperatuur van 45 graden Celsius, die elke 10 seconden met 0.1 graad Celsius wordt verhoogd.

Tijdsbelasting van 30 minuten.
Kortdurende matige pijn (is onmiddelijk na het stoppen van de warmteapplicatie
weer weg).
Mogelijk tijdelijk rode plek waar de termode heeft gezeten.