Het gebruik van inertiaal sensoren bij een loopanalyse bij kinderen met cerebrale parese

Cerebrale parese (CP) is een onderwerp van grote interesse met betrekking tot
aandoeningen van het bewegingsapparaat bij kinderen. Een loopanalyse wordt
beschouwd als een van de beste middelen voor het beoordelen van het looppatroon
bij kinderen met CP. Loopanalyses worden wereldwijd gebruikt voor het
classificeren van verschillende vormen van CP en voor het evalueren van
revalidatie behandelingen. Optoelectronische meetsystemen zijn op dit moment de
enige beschikbare systemen voor het uitvoeren van een loopanalyse. Echter, deze
gespecialiseerde apparatuur beperkt klinisch gebruik alleen tot het zogenaamde
looplaboratorium. Als alternatief kan een inertiaal meetsysteem (IMMS) worden
gebruikt. In de klinische praktijk worden zulke systemen steeds relevanter. Het
gebruik hiervan zal gevalideerd moeten worden bij kinderen met CP.

De doelen van het onderzoek zijn 1) Het verbeteren van de calibratie procedure
van een bestaand loopanalyse protocol, gebaseerd op inertiaal sensoren, voor
kinderen met CP (ontwikkeld op het INAIL Prothese Centrum in samenwerking met
de Universiteit van Bologna in Italie). 2) Het evalueren van de validiteit en
betrouwbaarheid van dit protocol t.o.v. een referentie meetsysteem en protocol
voor het meten van gewrichtshoeken tijdens lopen bij de kinderen met CP.

Dit is een pilot studie. De metingen zullen uitgevoerd worden in het
looplaboratorium van de afdeling Revalidatiegeneeskunde van het VU medisch
centrum in Amsterdam in Nederland, alsmede in de binnentuin (patio) van deze
afdeling. 10 kinderen met CP zullen gemeten worden. Als eerste zal het IMMS en
het referentie optoelectronische systeem worden gekalibreerd ten opzichte van
de segmenten van de proefpersoon. Vervolgens zullen de kinderen gemeten worden
in het looplaboratorium voor bepalen van validiteit van de hardware en het
protocol. Ten derde zullen de kinderen gemeten worden in de binnentuin, en zal
gekeken wat het effect is van de looplaboratorium setting op het looppatroon.
Als laatste zullen de kalibratie procedures worden herhaald in het lab om de
betrouwbaarheid van het protocol te bepalen.

Proefpersonen zal gevraagd worden looptesten van 10m, en eenmaal van 50m, uit
te voeren op eigen comfortabele loopsnelheid, waarbij zij IMMS sensoren en
marker clusters op segmenten van de onderste extremiteiten zullen dragen. De
metingen zijn niet-invasief. Markers, sensoren en kabels kunnen enigszins de
belasting tijdens de metingen verhogen ten opzichte van normaal lopen.
Eventueel kunnen tijdens het lopen pijn en vermoeidheid optreden, maar het
risico van pijn zal minimaal zijn. Patiënten kunnen met de metingen stoppen als
pijn gaat optreden.
De praktische relevantie van deze studie verwoordt zich hierin dat validatie
van IMMS in een klinische situatie er toe zal bijdragen dat zulke systemen
geïntroduceerd zullen worden in de klinische praktijk, om op die manier het
gebruik van loopanalyse technieken te laten toenemen, en om de toepassing voor
kinderen met CP te verbeteren en versimpelen.