Studie naar het effect van schildklierhormoon op de renale tubulaire kreatinine excretie

Schildklierhormoon beïnvloedt vele processen en orgaansystemen. Als uiting
hiervan kan een daling of stijging van het serum kreatinine worden gezien bij
respectievelijk hyperthyreoïdie en hypothyreoïdie; dit effect verdwijnt echter
na behandeling. Een mogelijke verklaring voor dit verschil zou een direct
effect van schildklierhormoon op de tubulaire kreatinine excretie kunnen zijn;
dat schildklierhormoon verschillende tubulaire elektrolytpompen beïnvloedt, is
reeds aangetoond in eerdere studies. Het effect op grotere (eiwit) transporters
is tot op heden onbekend.Om dit effect te bestuderen, zou de tubulaire
kreatinine excretie gemeten moeten worden. Naast de tubulaire kreatinine
excretie zijn er aanwijzingen dat schildklierhormoon mogelijk ook andere
tubulaire functies beïnvloed, dit zijn vooral electrolypompen. Dit effect werd
echter nooit in een klinische studie vastgelegd.

Doel van deze studie is het aantonen dat de tubulaire excretie van kreatinine
gedurende hyperthyreoïdie is toegenomen en gedurende hypothyreoïdie is
afgenomen ten opzichte van euthyreoïdie. Daarnaast zal er nagegaan worden of er
een verband bestaat tussen de ernst van schildklierdysfunctie en de mate van
tubulaire excretie.

Dit is een prospectieve observationele studie.

Er zullen invasieve metingen worden verrichten op proefpersonen waarbij deze
metingen niet binnen de reguliere behandeling vallen. Hierdoor worden de
proefpersonen belast met 2 keer een opname gedurende één dagdeel waarbij er
sprake zal zijn van bloedafnames en infusie van Sinistrin alsmede urine
onderzoek.

Zonder een klinische studie naar het klinische effect van schildklierhormoon op
de tubulaire functie zullen de mogelijke verbanden onduidelijk blijven en
slechts op oberservatie's in proefdiermodellen blijven berusten. Met deze
studie willen wij een brug slaan tussen kennis opgedaan in het laboratorium en
toepassing van deze kennis in de kliniek, waarbij wij de klinische implicaties
van deze laboratoriumkennis nader willen onderzoeken. Dit onderzoek kan dan ook
als *translationeel onderzoek* worden beschouwd.

De mogelijkheden voor klinisch onderzoek naar het effect van *te veel* of *te
weinig* schildklierhormoon beperkt zich, wat ons betreft, tot slechts twee
mogelijke onderzoekspopulaties te weten patiënten met een hyperthyreoïdie en
patiënten met een hypothyreoïdie. Daarom willen wij juist deze patiëntengroepen
in de relatief korte tijd dat zij in hyper- of hypothyreoïdie zijn aan deze,
weliswaar invasieve, observationele studieprocedures onderwerpen.
Om de wetenschappelijke opbrengst van deze metingen zo groot mogelijk te maken,
willen wij gebruik maken van een *gouden standaard*-meting waaraan we andere
data kunnen relateren. Deze *gouden stadaard* vereist echter invasieve
studieprocedures, maar zal robuuste data opleveren en ook voor vervolgonderzoek
zeer bruikbare gegevens opleveren, zodat herhaalde invasieve metingen overbodig
zullen zijn.