Linker ventrikel disfunctie tijdens hemodialyse: een onderzoek naar hemodialyse-gerelateerde oorzaken, de frequentie van voorkomen en de invloed op de prognose.

Dialyse patiënten hebben een verhoogde kans (op overlijden aan) hart- en
vaatziekten. Er wordt wereldwijd veel onderzoek gedaan naar het achterhalen van
de oorzaken van dit verhoogde risico. Tot dusver is er opvallend weinig
aandacht gegaan naar de hemodialyse (HD) behandeling zelf als mogelijke (mede)
veroorzaker van hart- en vaat complicaties. Het is evident dat HD belastend is
voor het hart aangezien hemodynamische instabiliteit (met als belangrijkste
uiting lage bloeddruk) één van de meest voorkomende complicaties is van HD.
Bovendien is de kans op een acute hartdood vooral verhoogd tijdens en gedurende
de eerste uren na een HD behandeling. Recent hebben wij en anderen, gebruik
makend van Positron Emission Tomography* (PET-scan), aangetoond dat HD
behandelingen gepaard kunnen gaan met een significante afname van de
doorbloeding van de hartspier (myocard). De afname van de doorbloeding van
bepaalde delen van de hartspier was bij sommige patienen dermate ernstig dat er
wandbewegings-stoornissen van de linker hartkamer ontstonden. Deze zogenaamde
linkerkamer disfunctie wijst op lokaal zuurstoftekort van de hartspier.

Bij patiënten met coronairlijden gaat het optreden van linker kamerdisfunctie
door zuur¬stof¬tekort van de hartspier gepaard met een verhoogde kans op
overlijden. Het is onbekend of dit bij HD patiënten ook zo is. Het is echter
niet onaannemelijk dat, tijdens HD optredend, zuurstoftekort van de hartspier
medeverantwoordelijk is voor de sterk verhoogde kans op hart- en vaatziekten.
Zuurstoftekort van de hartspier kan hartritme¬stoornissen veroorzaken en bij
herhaling optredend (bijvoorbeeld 3 maal per week tijdens HD) zuurstof¬tekort
van de hartspier zou uiteindelijk kunnnen leiden tot hartfalen.

1. Nagaan wat de prevalentie en de prognostische invloed is van
HD-geassocieerde linker kamerdisfunctie.
2. Het identificeren van mechanismen/ pathways die een pathofysiologische rol
spelen bij HD-geassocieerde linker kamerdisfunctie.

Observationele cohort studie.

In dit onderzoek wordt tijdens één hemodialyse behandeling de wandbeweging en
de pompfunctie van het hart onderzocht met behulp van een echo-onderzoek van
het hart (echocardiografie). Er wordt tijdens deze hemodialyse in totaal 4 maal
een echo onderzoek van het hart gemaakt: de 1e vlak voor het begin van de
dialyse, de 2e ongeveer 30 minuten na het begin van de dialyse, de 3e in het
laatste uur van de dialyse en de 4e 30 minuten na het einde van de hemodialyse.
De dialyse behandeling zal *s ochtends plaatsvinden.

Tijdens de gehele hemodialyse zal het hartritme worden geregistreerd. Hiervoor
worden in totaal 3 plakkers opgeplakt op de borst. De plakkers worden zo
opgeplakt dat de patient zich tijdens de hemodialyse behandeling net zo kan
bewegen als tijdens andere dialyses.

Voor dit onderzoek wordt 4 maal bloed afgenomen: voor de hemodialyse, ongeveer
30 minuten na het begin van de dialyse, in het laatste uur van de dialyse en
direct na het einde van de hemodialyse. Al het bloed wordt uit de dialyselijn
gehaald. Er worden geen extra venapuncties verricht. Er wordt in totaal 100 ml
bloed afgenomen.

Er wordt vlak voor en direct na deze hemodialyse behandeling een meting gedaan
naar AGEs met behulp van een autofluorescentie meter. Deze meting gebeurt met
de zogenaamde AGE-reader. Voor deze meting wordt 30 seconden een sensor op de
binnenkant van de onderarm gehouden. De meting is pijnloos.

De follow-up echocardiografieen na 1 en na 2 jaar vormen geen deel van dit
onderzoek omdat deze onderzoeken in het kader van reguliere patientenzorg
worden verricht. Wij vragen deelnemende patienten om toestemming om deze
gegevens te mogen gebruiken.