Het effect van pijn op taakpersistentie: mood-as-input als een mogelijke voorspeller.

Onderzoekers en clinici worden vandaag de dag steeds vaker geconfronteerd met
een groep patiënten met chronische pijn die persisteren op allerlei
activiteiten ondanks pijnklachten, o.a. patiënten met werkgerelateerde
pijnklachten aan de bovenste extremiteiten (RSI). Zowel biomedisch modellen als
het gangbare fear-avoidance model (Vlaeyen & Linton, 2000), dat succesvol
getest is bij patiënten met chronische lage rugpijn die geneigd zijn
activiteiten te vermijden vanwege angst voor bewegen (kinesiophobie), zijn
moeilijk toepasbaar wanneer pijngerelateerde beperkingen samengaan met
taakpersistentie in tegenstelling tot vermijding. In plaats van taakuitvoering
bij chronische pijnpatiënten te verklaren vanuit 1 factor (pijn, angst voor
bewegen, negatieve stemming) wordt in dit onderzoek getest of een
interactie-effect tussen verschillende factoren mogelijk een verklaring kan
geven voor het persisterende gedrag bij RSI-patiënten. Het Mood-as-Input model
van Martin (1993) hypothetiseert dat een interactie tussen stemming en doel kan
leiden tot verschillende motivaties bij taakuitvoering. Wanneer personen doel-
of taakgericht bezig zijn zal een negatieve stemming leiden tot continuering
van de taak (ontevreden gevoel, "het is nog niet af"), terwijl een positieve
stemming juist leidt tot taakbeeindiging (tevreden gevoel, dus "ik ben klaar").
Wanneer personen met een plezierende (enjoy) instelling aan de taak werken (ik
doe dit, omdat ik het leuk vind) is het tegenovergestelde effect in
taakuitvoering te zien. Het taakgericht of plezierig gericht bezig zijn met
een bepaalde taak wordt in de literatuur ook wel beschreven als "stop-regels"
(motivatie om een taak al dan niet te beëindigen). Significante resultaten voor
taakpersistentie zijn gevonden bij studies het effect van Mood-as-Input op
taakuitvoering bij gezonden.
In het huidige experiment wordt gehypothetiseerd dat de uitvoering van een
cognitieve taak (impressietaak) onder invloed van een pijnstimulus wordt
bepaald door de interactie van stemming en stop-regel, waarbij verwacht wordt
dat een taakgerichte stop-regel in combinatie met een negatieve stemming en een
"enjoy" stop-regel in combinatie met een positieve stemming kunnen leiden tot
taakpersistentie.

Doel van het onderzoek is na te gaan of het mood-as-input model een mogelijke
verklaring kan geven voor het persisterende gedrag bij patiënten met RSI. Omdat
het mood-as-input model tot nu toe alleen met cognitieve taken en bij
niet-klinische populaties getest is, is het huidige experiment van belang om na
te gaan of het Mood-As-Input model voorspellend is voor de uitvoering van een
cognitieve taak onder invloed van een pijnstimulus bij gezonden, alvorens
meteen te starten met een onderzoek naar de uitvoering van fysieke taken bij
chronische pijn patiënten.

Oorspronkelijke opzet:
De studie heeft een 2 (stemming: positief vs. negatief) x 3 (stop-regel: geen
stop-regel, taakgerichte stop-regel, 'enjoy' stop-regel) factorieel design,
waarin stemming de between-subjects factor is en stop-regel de within-subjects
factor.
Het is een dubbelblind onderzoek. Om te voorkomen dat proefpersonen de
stemmingsmetingen mogelijk wenselijk beantwoorden, wordt aan hen verteld dat
het experiment betrekking heeft op het onderwerp: "Pijnlijke sensaties
beïnvloeden je perspectief op de omgeving" (met deze titel wordt ook het doel
van de afleidingstaak en de impressietaak gecovered). Daarnaast weet de
proefleider niet welke stop-regel de proefpersoon krijgt opgelegd.

Amendement:
De studie heeft een 2 (stemming: positief vs. negatief) x 2 (stop-regel:
taakgerichte stop-regel, 'enjoy' stop-regel) factorieel design, waarin zowel
stemming als stop-regel between-subjects factoren zijn.
Het is een dubbelblind onderzoek. Om te voorkomen dat proefpersonen de
stemmingsmetingen mogelijk wenselijk beantwoorden, wordt aan hen verteld dat
het experiment betrekking heeft op het onderwerp: "Pijnlijke sensaties
beïnvloeden je perspectief op de omgeving" (met deze titel wordt ook het doel
van de afleidingstaak en de impressietaak gecovered). Daarnaast weet de
proefleider niet welke stop-regel de proefpersoon krijgt opgelegd.

Oorspronkelijke studie:
Van de proefpersonen wordt gevraagd eenmalig enkele korte vragenlijsten via
internet in te vullen en een keer 1 uur in het laboratorium een aantal taken
uit te voeren. M.b.t. de mechanische stimulatie: er kan sensitisatie van de
pijnstimulus optreden, waardoor de mechanische pijnstimulus mogelijk als
pijnlijker wordt ervaren dan de startintensiteit. Proefpersonen kunnen ieder
moment stoppen met de taak onder invloed van de mechanische pijnstimulatie door
de hefboom omhoog te doen. De pijnstimulatie wordt dan acuut beëindigd. Ook kan
de proefleider op ieder moment ingrijpen, omdat zij via de intercom en
enkelblind glas de proefpersoon kan horen en zien. Aan de taak zit een maximale
tijdsduur van 10 minuten. Omdat sensitisatie van de elektrische stimulus kan
optreden, wordt voorafgaand aan iedere impressietaak, een andere vinger in de
Forgione-Barber Pressure Stimulator geplaatst.
M.b.t. de stemmingsmanipulatie: proefpersonen uit de negatieve
stemmingsconditie zouden een negatieve stemming kunnen overhouden als gevolg
van het bekijken van de daarvoor bedoelde filmfragmenten. Zij krijgen aan het
eind van het experiment een positief filmfragment te zien.
Gezien deze maatregelen zijn we van mening dat uitvoering van het onderzoek
gerechtvaardigd is.

Amendement:
Volledig gelijklopend met oorspronkelijke studie. Met betrekking tot mogelijke
sensitisatie van de pijnstimulus blijft de deelnemer zelf in de mogelijkheid de
pijnprikkel stop te zetten door de hefboom omhoog te doen (dit wordt hen ook
duidelijk uitgelegd). De pijnstimulatie wordt dan acuut beëindigd. Het
afwisselen van de vinger waarop de pijnstimulus wordt toegediend om
sensitisatie te voorkomen is niet van toepassing aangezien de impressietaak
slechts éénmalig dient te worden uitgevoerd. Maximale tijdsduur en pijnprikkel
blijven ongewijzigd.
Mogelijkheid tot ingrijpen van de proefleider is gelijklopend.
Voorzorgen mbt de negatieve stemmingsmanipulatie blijven gelijklopend.
Gezien deze maatregelen zijn we van mening dat uitvoering van het onderzoek
gerechtvaardigd is.