Actief roken en luchtwegverwijding bij patienten met chronisch obstructieve longziekte (COPD): een gevaarlijke combinatie in het veroorzaken van hart- en vaatziekten.

Chronisch obstructieve longziekte (COPD) is een van de meest voorkomende
ziekten wereldwijd. Van deze groep patienten rookt ongeveer de helft. Er is
aangetoond dat roken een belangrijke causale factor is in het ontstaan van
zowel COPD als hart- en vaatziekten (HVZ). Daarbij is aangetoond dat roken de
belangrijkste prognostische factor is voor COPD en een belangrijke voor HVZ.
Luchtwegverwijding is de kern van de behandeling van COPD; ruim de helft van de
COPD patienten gebruikt een langwerkende luchtwegverwijder. Recent zijn er
echter een aantal onderzoeken geweest die een mogelijk negatief effect van
langwerkende beta2-agonisten en anticholinergica op hart- en vaatzoekten
veronderstellen. Gek genoeg is de interactie tussen de belangrijksgte
prognostische factor en de kern van de behandeling nooit onderzocht. Het lijkt
aannemelijk dat het effect van de longfunctieverbetering na luchtwegverwijding
het negatieve effect van roken zal versterken door meer rookdeeltjes in het
longweefsel te brengen. Deze combinatie heeft zogezegd dus mogelijk een
negatief effect op het ontwikkelen van hart- en vaatziekten. Onze hypothese is
dan ook dat langwerkende luchtwegverwijders de kans op hart- en vaatziekten
doet toenemen bij COPD patienten die roken.

Het doel van het onderzoek is om op basaal niveau de hypothese te ondersteunen.
Met andere woorden, bestaat er een duidelijk mechanisme dat de hypothese kan
verklaren. Dit mechanisme beoogt een toename van retentie en korte termijn
biologische effecten van sigarettenrook, door longfunctieverbetering na
luchtwegverwijding, bij patienten met COPD. De vraag luidt dan ook: Veroorzaakt
een toegenomen longfunctie na toedienen van luchtwegverwijders een toename van
retentie en korte termijn biologische effecten van sigarettenrook bij patienten
met COPD?

gerandomiseerd dubbelblind crossover interventie onderzoek bij een cohort in
een laboratorium setting.

De interventie bestaat uit tweemalige toediening van een luchtwegverwijder danwel placebo, voorafgegaan en gevolgd door een aantal keren inhaleren van rook gedurende twee uur volgens een vast tijdschema.

De interventies van het onderzoek zelf zorgen niet voor een wezenlijk verschil
met de thuissituatie. De belasting zit hem vooral in de tijd die de
proefpersoon kwijt is aan het onderzoek. Daarbij is er een relatief geringe
belasting door de venapunctie die als vervelend ervaren kan worden. Venapunctie
is een zeer breed toegepaste en geaccepteerde handeling. Het risico ervan is
alleen terug te voeren op een ongevaarlijk klein ongemak dat het kan
veroorzaken middels het vormen van een hematoom danwel nabloeding.