Glenohumorale translatie en bewegingsuitslag analyse bij patienten met een open of een arthroscopische Bankart herstel operatie

Luxaties van het schoudergewricht (meestal in de anterieure richting) is de
meest voorkomende luxatie in de mens, met een incidentie van 1% tot 2% in de
algemene bevolking. De prognose van een recidief na een acute eerste anterieure
schouder dislocatie (AFASD) bij jonge patiënten wordt gemeld tussen de 17% en
96%. De beste behandeling van AFASD bij jonge patiënten is nog steeds een veel
besproken onderwerp waarbij de meeste gepubliceerde studies een korte follow-up
en een gemengde populatie van patiënten en pathologie hebben.
Zowel open als arthroscopische reparaties zijn succesvol gebleken in de korte
en middellange follow-up en beide hebben specifieke voor-en nadelen.
De open chirurgische stabilisatie procedure heeft een bewezen succes op lange
termijn, maar kan exorotatie beperken en kan tevens leiden tot secundaire
artrose. Artroscopische technieken werden ontwikkeld in een poging om grote
dissectie te voorkomen en littekens geassocieerd met open procedures te
vermijden.
Geclaimde voordelen van arthroscopische chirurgie zijn: minder postoperatieve
pijn, eerder herstel en minder beperking van de bewegingsvrijheid. Korte
termijn resultaten hebben echter laten zien dat er een iets hogere incidentie
van (aanhoudende) instabiliteit is en daarnaast een hogere herhalingsfactor van
de dislocatie.
Tot nu toe zijn er vooral kadaver studies verricht over de invloed van
stabiliserende chirurgie voor posttraumatische glenohumerale instabiliteit op
glenohumerale ROM en translatie van de schouder op verschillende apparaten op
opgezette schouders met gesimuleerde spierkrachten. Klinische studies over GH
translatie tijdens abductie en exorotatie zijn schaars en variabel.

De evaluatie van pre-en postoperatieve glenohumerale translatie en de functie
(vooral exorotation) na een open (gemodificeerde) Bankart procedure versus
arthroscopische stabiliserende chirurgie voor posttraumatische terugkerende
schouder instabiliteit.

Patiënten worden geincludeerd via de orthopedische polikliniek van het Leidse
Universitair Medisch Centrum, Rijnland Ziekenhuis, MCH en het Reinier de Graaf
Groep, locatie Delft. Alle patiënten met recidiverende posttraumatische
glenohumerale instabiliteit die voldoen aan onze opgenomen criteria zullen
worden getest op glenohumerale bewegingsuitslagen / Range of Motion analysis
(ROM) met behulp van een zes-graden-van-vrijheid tracking device (Flock of
Birds ®).
Postoperatief word gekeken naar glenohumerale translatie (in voor-achterwaartse
richting) tijdens abductie en externe rotatie (gecontroleerd via fluoroscopie).
Een totaal van 20 patiënten zullen worden getest, waarvan 10 worden behandeld
via een zogenaamde *open* gemodificeerde Bankart procedure (gevolgd door een
standaard fysiotherapie protocol) en 10 *arthroscopisch* worden behandeld (ook
gevolgd met een standaard fysiotherapie programma).

De potentiële risico's die samenhangen met de plaatsing van RSA kogeltjes en
beweging (analyse) binnen het normale bereik van het schoudergewricht zijn
verwaarloosbaar. Pijn veroorzaakt door beweging in het normale bereik van de
beweging van de schouder wordt voorkomen door een nauwkeurige controle van de
klinisch onderzoeker, tijdens alle metingen.

Extra belasting voor patient:
Tweemaal een bezoek aan het Leidse Universitair Medisch Centrum op het schouder
laboratorium voor glenohumerale bewegingsanalyse en translatie meting in
voorachterwaartse richting (preoperatief een keer en postoperatief een keer)