Toepasbaarheid van longfunctiediagnostiek bij volwassenen met een verstandelijke beperking: pilot studie

Tijdige diagnostiek van chronische longziekte en evaluatie van het effect van
behandeling worden bij volwassenen met verstandelijke beperkingen belemmerd
door de beperkte toepasbaarheid van spirometrie. Met het toenemen van de
levensverwachting is een toename van chronische longziekte te verwachten.
Hierover is internationaal in het geheel geen epidemiologische informatie
beschikbaar.
Op dit moment wordt in Nederland 4,5% van deze groep behandeld met
inhalatiecorticosteroiden, zonder dat objectieve gegevens over de longfunctie
beschikbaar zijn. Omdat subjectieve klachten door deze mensen veelal slecht
worden gecommuniceerd, is te verwachten dat chronische longziekte pas in een
gevorderd stadium wordt gediagnostiseerd. Aan de andere kant zou ook sprake
kunnen zijn van overbehandeling. Tegenwoordig zijn methoden van
longfunctiediagnostiek beschikbaar waarbij geen aktieve coöperatie vereist is.

Informatie over de toepasbaarheid van spirometrie, impuls oscillometrie en
lichaamsplethysmografie bij volwassenen met een lichte en matige verstandelijke
beperking.

Non-invasieve observationele toepasbaarheids pilot studie.

Deze pilot betreft een niet-invasief observationeel onderzoek. De toegepaste
diagnostische methoden zijn voor klinisch onderzoek internationaal algemeen
geaccepteerd.
De belasting betreft tijd van de proefpersonen (1 uur), een vrije middag moeten
nemen, de gang naar het ziekenhuis en de onbekende situatie, die als bedreigend
kan worden ervaren. Wij weten uit eerder onderzoek, dat diagnostiek op basis
van rustademhaling door deze mensen zelden als bedreigend wordt ervaren als de
situatie rustig wordt uitgelegd, terwijl spirometrie met een incentive
(kaarsjes uitblazen) louter enthousiasme opriep. Tevoren oefenen met een
mondstuk zal de zekerheid doen toenemen en de medewerking verbeteren. Met de
toepassing van lichaamsplethysmografie bestaat in deze groep nog geen
systematische ervaring. In een glazen cabine moeten zitten met de deur dicht
zou als bedreigend ervaren kunnen worden. De bij het onderzoek betrokken
longfunctie-assistent heeft deze methode in het verleden als onderdeel van de
reguliere diagnostiek bij enkele personen met verstandelijke beperkingen reeds
toegepast; de acceptatie was daarbij wisselend.