Oorzaken van diversiteit in het beloop van Becker spierdystrofie

Duchenne en Becker spierdystrofie zijn x-chromosomaal erfelijke aandoeningen
veroorzaakt door een mutatie in het DMD gen, wat codeert voor dystrofine. Het
dystrofine eiwit heeft een belangrijke stabiliserende functie in spierweefsel.
Afwezigheid, zoals in Duchenne spierdystrofie (DMD) of een abnormaal
functioneren van dystrofine, zoals in Becker spierdystrofie (BMD) leidt tot
spierschade, resulterend in progressieve spierzwakte, fibrose en vervanging van
spierweefsel door vet.

DMD heeft een vrij uniform beloop, waarbij patienten rond de leeftijd van tien
tot twaalf jaar rolstoelafhankelijk worden en rond het zeventiende jaar
beademingsbehoeftig worden. BMD daarentegen wordt gekarakteriseerd door een
divers ziektebeloop. Ons recente onderzoek laat een variabiliteit zien in
leeftijd van rolstoelafhankelijkheid tussen negen en zestig jaar, waarbij
sommige patienten zelfs hun hele leven ambulant blijven (ongepubliceerde data).

De factoren die verantwoordelijk zijn voor de diversieit in het klinisch beloop
van BMD zijn nog onbekend, hoewel de hoeveelheid expressie van dystrofine in
hart en spierweefsel mogelijk een rol speelt. Het is aannemelijk dat er
meerdere aanvullende factoren een rol spelen in de mate van ziekte ernst. BMD,
met het brede spectrum van klinische presentatie, biedt een uitstekende kans om
deze parameters te bestuderen. Identificatie van deze moleculen of pathways kan
helpen bij het ontwikkelen van ondersteunende behandelingen voor patienten met
zowel BMD als DMD.

1. Het onderzoeken van een mogelijke relatie tussen de mate van dystrofine
expressie en de klinische ernst van BMD.

2. Het onderzoeken van de relatie tussen specifieke BMD-mutaties en de
klinische ernst van BMD.

3. Het onderzoeken van mogelijke andere factoren betrokken bij de diversiteit
in ziektebeloop bij BMD, zoals inflammatie, myofibillaire componenten en
spierherstelgenen.

4. Het zoeken naar biomarkers die correleren met ziekte ernst.

5. Analyse van spier MRI als mogelijke parameter voor ziekte ernst.

6. Het onderzoeken van de relatie tussen spierzwakte en ernst van
cardiomyopathie in BMD patienten.

Transversale observationele studie. Patiëntendata worden verzameld gedurende
één jaar. Analyses zullen in het tweede jaar worden verricht.

Gedurende de studie zullen twee invasieve ingrepen worden verricht: een
venapunctie om bloed te verkrijgen en een conchotoom spierbiopt van de m.
tibialis in het onderbeen. Beide ingrepen worden routinematig verricht tijdens
het poliklinisch diagnostisch proces van een spierziekte. Het risico van een
venapunctie bestaat uit kortdurende lokale pijn en de mogelijke vorming van een
hematoom.
De semi-open biopsie techniek met een conchotoom bestaat uit een kleine incisie
van 1-1,5 cm en het nemen van een spierbiopt onder lokale verdoving. Het risico
bestaat uit lokale pijn tijdens en na de procedure. Er bestaat tevens een
kleine kans op een lokale bloeding, infectie of blaarvorming onder de pleister
gebruikt om de wond te sluiten. In de meer dan 200 van dergelijke biopsieën die
de afgelopen jaren in het LUMC verricht zijn, is nooit een bloeding of infectie
opgetreden. Drie patiënten ontwikkelden een spannings-gerelateerde blaar onder
de pleister, die verdween na het verwijderen van de pleister. Pijn werd als
mild tot matig aangegeven en duurde maximaal drie dagen. Minder dan 1% van de
patiënten gebruikte een analgeticum, zoals Paracetamol.