Hoge-intensiteit training bij hartfalen; een inspanningsstudie op de klinische status en mechanismen bij patienten met hartfalen

Ondanks verbeteringen in de pharmacotherapie blijft de prognose van patienten
met hartfalen slecht, terwijl de prevalentie sterk toeneemt. Dit nadrukt de
noodzaak voor effectieve nieuwe therapien. Hoewel de fysieke fitheid de beste
voorspeller is voor de overleving en progressie van hartfalen, wordt weinig
aandacht besteed aan het optimaliseren van de inspanningsgerelateerde therapie.
Studies in dieren alsmede mensen hebben bewijs gevonden dat training op hoge
intensiteit mogelijk effectiever is dan de traditionele vorm van training. Deze
training op hoge intensiteit (korte sessies op 90% van de maximale weerstand)
zorgen ervoor dat de patienten een maximale workload aan kunnen. Hiermee worden
central delen van het lichaam niet overbelast (het hart), maar zorgt het voor
perifere alsmede centrale aanpassingen. Echter, beide vormen van training zijn
nog nooit me elkaar vergeleken.

De trainingseffecten zijn hoogst waarschijnlijk geinduceerd door het omkeren
van de perifere beperkingen, zoals endotheeldysfunctie en de verhoogde
vaattonus. De onderliggende mechanismen hiervan zijn onbekend, maar zijn
mogelijk gerelateerd aan veranderingen in dilatatie (stikstof mono-oxide) en/of
constrictie (endotheline). Daarom zullen we de effecten van beide
trainingsvormen onderzoeken op de bijdrage van stikstof monon-oxide en
endotheline op de vaatweerstand. Speciaal aandacht zal gegeven worden aan
endotheline, aangezien eerdere studies hebben aangetoond dat endotheline in
sterke mate bijdraagt aan de verhoogde vaatweerstand bij fysieke inactiviteit.

Het algehele doel van dit project is het vergelijken van de acute en chronische
effecten van training op matige ('traditionele') en hoge intensiteit bij
patienten met hartfalen. Specifiek, zullen wij:
1. Vergelijken van training op matige ('traditionele') en hoge intensiteit bij
hartfalen patienten (NYHA-klasse II/III). Hiertoe worden fysieke fithed,
klinische uitkomstparameters en cardiovasculaire functie onderzocht voor en na
12-weken training.
2. Onderzoeken van beide vormen van training bij hartfalen patienten
(NYHA-klasse II/III) op de NO-pathway en ET-pathway. Hiertoe worden de
NO-gemedieerde endotheelfunctie onderzocht, alsmede de bijdrage van ET aan de
vaattonus, na 12-weken training.

Gerandomiseerde interventie studie

1. training op matige intensiteit ('traditionele' vorm van training) gedurende 12 weken (3 maal per week) 2. training op hoge intensiteit gedurende 12 weken (3 maal per week) 3. controle

Aan het uitvoeren van een intra-brachiale catheterisatie zit het mogelijke
risico van het optreden van een hematoom. Dit treedt in ~5% van de gevallen op.
Echter, het is volledig reversibel binnen 2 weken en zal niet leiden tot
blijvende klachten. De proefpersonen worden op de hoogte gesteld vooraf dat
deze mogelijke risico's verbonden zijn aan deze invasieve ingreep.

De pharmaceutische stoffen die gebruikt worden in dit onderzoek zjn allen
goedgekeurd voor humaan gebruik en zullen allen worden toegediend in de arm,
zodat slechts een lokaal effect aanwezig zal zijn. Alle werkzame stoffen zijn
ook binnen enkele minuten tot maximaal enkele uren volledig uit het lichaam
verdwenen. Daarnaast hebben >4000 studies deze stoffen gebruikt bij mensen om
de lokale effecten van endotheline of stikstof mono-oxide te onderzoeken.
Hierbij zijn, zover ons bekend, nog nooit (serious) adverse events beschreven.

Het bloed dat afgenomen wordt voor verder analyse, zal worden afgenomen vanuit
de arterie-lijn die nodig is voor het uitvoeren van de invasieve meting.
Hierdoor wordt het aantal invasieve procedures beperkt tot een minimum van 2 in
plaats van het dubbele aantal ingrepen.

De beide trainingsvormen zijn niet geassocieerd met een gezondheidsrisico.
Sterker, beide vormen van training zullen er uiteindelijk voor zorgen dat het
cardiovasculair risico omlaag gaat, terwijl de cardiovasculaire functie zal
verbeteren. Ook diverse eerdere studies hebben aangetoond dat de belasting op
het hart tijdens de hoge intensiteit training niet significant anders is dan
tijdens de traditionele vorm van training. Studies hebben zelfs aangetoond dat
de positieve effecten van training op het hart (zoals remodelling) groter zijn
bij de training op hoge intensiteit in vergelijking met de traditionele vorm
van training. De beide trainingsvormen zijn daarom niet geassocieerd met een
verhoogd risico op gezondheidsproblemen.