Effecten van levosimendan op de contractiliteit van het diafragma in gezonde proefpersonen.

Mechanische beademing biedt essentiele ondersteuning tijdens een acute periode
waarin de eigen ademhaling faalt. Helaas wordt mechanische beademing ook
geassocieerd met risico's en complicaties, daarom proberen artsen een patient
zo snel mogelijk van de beademing te leggen wanneer het onderliggend lijden
voor het falen van de ademhaling is verdwenen. Echter, 20-30% van de
geintubeerde patienten blijken moeilijk te ontwennen van de beademing. Dit
resulteert in een verhoogde morbiditeit, mortaliteit en kosten van de
gezondheidszorg. Het diafragma is de belangrijkste ademhalingspier. De
capaciteit van het diafragma van kritisch zieke patienten is aangedaan door IC
verkregen spierzwakte.
De weerstand en compliantie van het ademhalingssysteem is vaak toegenomen in
patienten die aan de beademing liggen. Dit zorgt in combinatie met een
verminderde capaciteit van de ademhalingsspieren, om druk te genereren, dat
deze patienten moeilijk van de beademing afkomen. Er bestaan nog geen
specifieke interventies om de sterkte van de ademhalingsspieren te verbeteren
in kritisch zieke patienten.
Levosimendan is een relatief nieuw medicaijn dat de contractiliteit van het
hart in patienten met hartfalen verbeterd. Het primaire werkingsmechanisme is
het verbeteren van de binding van calcium van de myocardiale contractie
eiwitten. Recente data uit ons laboratorium toont aan dat levosimendan ook de
in vitro contractiliteit van diafragma vezels verbeterd. De in vivo effecten
van levosimendan op het diafragma zijn nog niet onderzocht. Als levosimendan
inderdaad de in vivo contractiliteit van het diafragma verbeterd dan kan dit
gebruikt worden om de verminderde contractiliteit van de ademhalingsspieren in
patienten te verbeteren, zoals bij patienten die moeilijk van de beademing
komen.

Het primaire doelen van deze 'proof of principle' studie is om het effect te
bepalen van levosimendan op de sterkte en vermoeibaarheid van het diafragma in
gezonde proefpersonen. Het secundaire doel is om inzicht te verkrijgen in de
neurale activiteit en efficientie van de contractie van het diafragma tijdens
ademen met en zonder toegenomen weerstand.

Een dubbel gerandomiseerde parallel trial in gezonde proefpersonen.

Proefpersonen worden behandeld met levosimendan of een placebo. De sterkte en het uithoudingsvermogen van het diafragma wordt bepaald door de transdiafragmale druk (Pdi) te meten gedurende magnetische stimulatie van de nervus phrenicus. De elektrische activiteit (Edi) van het diafragma word gemeten door middel van electroden op een catheter in de slokdarm. De efficientie van de contractie van het diafragma wordt uitgdrukt door middel van de Edi / Pdi ratio. Diafragma efficientie word gemeten voor en na een opstartdosis van levosimendan (of placebo), en vervolgens, voor en na het ademen tegen een weerstand in de aanwezigheid van levosimendan (of placebo).

Het onderzoek op de research unit van de IC duur ongeveer 6 uur. Na het
verkijgen van een informed consent zal er een lichamelijk onderzoek,
electrocardiogram en hart echo worden uitgevoerd door een ervaren arts. Er zijn
verschillende studies die de veiligheid van levosimendan op gezonde
proefpersonen hebben aangetoond. In geen enkele studies werd een 'serious
adverse event' gerapporteerd. Positionering van de catheter in de slokdarm kan
gepaard gaan met tijdelijk milde discomfort. Er zijn geen complicaties bekend
met het inbrengen en gebruik van deze kleine, zachte catheter. Magnetische
stimulatie van de nervus phrenicus is niet pijnlijk, maar co-contractie van
andere spieren tijdens de stimulatie kan als onprettig worden ervaren. Daarom
wordt de stimulatie intensiteit langzaam verhoogd, zodat de proefpersoon kan
wennen aan de stimulus intensiteit. Er zijn geen 'serious adverse event'
gerapporteerd door andere onderzoekers bij magnetische stimulatie van de nervus
phrenicus. De proefpersonen in deze studie hebben geen baat bij deelname en
ontvangen een bescheiden financiele vergoeding.