Effecten van oxytocine op toenaderingsgedrag en sociale controle van acties

Mensen zijn sociale wezens. Een goedlopende sociale interactie is een cruciale
voorwaarde
voor efficiënt dagelijks functioneren en draagt om die reden in belangrijke
mate bij aan
de kwaliteit van leven. Er is tot op heden echter nog weinig bekend over de
neurobiologische mechanismen die ten grondslag liggen aan efficient sociaal
functioneren.
Uit dieronderzoek is al langere tijd bekend dat de neuropeptide oxytocine een
belangrijke
rol speelt in de regulatie van stress en angst, maar ook in sociaal gedrag zoals
paarvorming, sociale agressie en toenaderingsgedrag. Thompson et al. (2007)
toonde aan
dat oxytocine sociaal gedrag in ratten stimuleert via 5-HT1a receptoren:
blokkade van
zowel 5-HT1a als oxytocine receptoren blokkeerde het pro-sociale effect van
oxytocine.
Het veronderstelde werkingsmechanisme van oxytocine is inhibitie van de reactie
van de
amygdala op stressvolle gebeurtenissen (Kirsch et al., 2005). Hierdoor wordt de
perifere
angstreactie, gemedieerd door een excitatoire output van de amygdala naar de
hersenstam,
geremd. Psychofarmacologisch onderzoek heeft aangetoond dat oxytocine ook een
belangrijke
rol speelt in het stimuleren van sociale interacties in mensen. Toediening van
oxytocine
aan gezonde vrijwilligers zorgt ervoor dat mensen zich beter in anderen kunnen
verplaatsen en meer naar andermans ogen kijken waardoor emoties sneller herkend
worden
(Henirichs & Domes, 2008). Recent neuroeconomisch onderzoek heeft laten zien dat
oxytocine de afname van vertrouwen remt wanneer het vertrouwen van een deelnemer
herhaaldelijk door iemand anders geschonden wordt (Sanfey, 2007). Enerzijds
laten deze
studies zien dat de effecten van oxytocine op sociale cognitie zeer breed zijn.
Anderzijds wordt duidelijk dat het gebruik van verschillende paradigma*s het
lastig maakt
een uitspraak te doen over de specificiteit van oxytocine op het sociaal
functioneren.
Het huidige onderzoek zal zich richten op de directe rol van oxytocine op
gedragsregulatie in sociale interacties. De focus zal liggen op
toenaderingsgedrag en
controle van acties in een sociale context in gezonde vrijwiligers. De
resultaten van het
huidige onderzoek zullen in de toekomst gebruikt worden om onderzoek te doen
naar de
effecten van oxytocine in patienten met depressie.

De belangrijkste doelstelling van dit protocol is te onderzoeken in welke mate
oxytocin specifieke aspecten van toenaderingsgedrag en controle van acties in
gezonde vrijwilligers moduleert. De resultaten van deze studie zullen leiden
tot het ontwerpen van een toekomstige studie over de effecten van oxytocine in
patiënten met depressie.

Het gaat om een dubbelblind, placebo-gecontroleerd, bidirectioneel cross-over
experiment. Zestien vrijwilligers zullen willekeurig toegewezen worden aan een
van twee behandelingsopeenvolgingen. Elke vrijwilliger zal een neusspray
ontvangen die oxytocine of placebo bevat. Tussen de twee onderzoekdagen is er
een interval van 14 dagen. De vrijwilligers zullen een testbatterij uitvoeren.

24 intranasale eenheden (IU) van oxytocine, die via een neusspray wordt toegediend en 4 IU- oxytocine per 'puff' bevat. Er wordt 6 keer met 3 puffs per neusgat toegediend. De placebo (PLC) zal bestaan uit de vloeistof in de oxytocine neusspray zonder daadwerkelijke oxytocine.

n/a