Het effect van 'remote ischemic preconditioning' op het verschijnen van plasma troponine I na een gestandaardiseerde fietstest bij gezonde vrijwilligers

We hebben recent bevestigd dat na een gestandaardiseerde matige inspanning (70
minuten fietsen met een hartfrequentie van 80% van de maximale
hartfrequentie-reserve) bij gezonde vrijwilligers de plasma troponine I
concentratie stijgt zoals gemeten met een ultra-gevoelige ('high-sensitivity')
Elisa techniek (CMO 2010/337). Deze waarneming suggereert dat deze vorm van
insapanning het hart voldoende belast om een disbalans tussen zuurstofvraag en
aanbod te bewerkstelligen waardoor, waarschijnlijk ten gevolge van lichte
cardiale schade, de plasma troponine I concentratie stijgt. Deze waarneming
opent nieuwe mogelijkheden om intervetnies te bestuderen op hun effectiviteit
om cardiale schade te voorkomen die ontstaat door zuurstofgebre van het hart.
Echter de toename in troponine I was slechts gering in deze studie en een
interventie die bij patienten met open hart operatie of acuut myocard infarct
een bewezen beschermend effect heeft ('remote ischemic preconditioning') bleek
deze geringe stijging niet sigfnificant te voorkomen (n=12). Bij twee
vrijwilligers die een beduidend hogere troponine I stijging lieten zien werd
wel een geringere stijging na remote ischemic preconditioning gevonden. Onze
hypothese is dat het ontbreken van een significant effect van remote ischemic
preconditioning wordt verklaard door de geringe stress die door het
inspanningsprotokol op het hart wordt uitgeoefend. Daarom stellen we in dit
vervolgonderzoek voor om de insapnningstest te intensiveren evenals de stimulus
die moet leiden tot remote ischemic preconditioning van het hart.

Het doel van dit onderzoek is de hypothese te testen dat in gezonde
vrijwilligers remote ischemic preconditioning (bilaterale ischemie en
reperfusie van de onderarm) de verschijning van troponine I in plasma voorkomt
na een 'hoog-intensieve' inspanningstest.

Gerandomiseerde cross-over trial in 1 centrum

Bij screening wordt een maximale fietstest verricht om te bepalen wat de maximale hartfrequentie is per vrijwilliger. Tenminste 1 week later worden 2 submaximale testen ingepland (met tenminste 2 weken interval). Hierbij wordt gedurende 70 minuten gefietst op een hartfrequentie van 80% van de maximale hartfrequentiereserve, direkt gevolgd door inspanning op 95% van de maximale hartfrequentiereserve tot uitputting (maximaal 15 minuten). Voorafgaand aan één van deze testen worden beide onderarmen onderworpen aan 3 cycli van 5 minuten ischemie en reperfusie.

De inspanningstesten zijn veilig wanneer uitgevoerd door gezonde vrijwilligers
zonder cardiovasculaire ziekte (inclusief verlengde QT-tijd) of riscofactoren
voor cardiovasculaire ziekte. In een voorgaande studie (CMO 2010/337), werden
vrijwilligers blootgesteld aan 70 minuten fiets-inspanning op 80% van de
maximale hartfrequentie reserve waarbji geen complicaties optraden. Het RIPC
protocol dat we in deze studie gebruiken is veilig, gebaseerd op resultaten van
eigen onderzoek en dat van anderen. Nieuw in dit onderzoek is de toepassing van
bilaterale ischemie aan de onderarmen. We verwachten dat dit even goed zal
worden verdragen dan unilaterale ischemie/reperfusie. In het verleden hebben we
unilateraal 10 minuten ischemie toegepast, gecombineerd met isometrische
contracties van de onderarm zonder optreden van complicaties.
Deze studie zal belangrijke gegevens opleveren over de toepasbaarheid van
hoog-intensieve insapnning gevolgd door meting van plasma troponine I als
hulpmiddel om ischemie-reperfusieschade bij de mens in-vivo te bestuderen.