Acylcarnitines en Insuline Resistentie

Overgewicht is een groot probleem in de Westerse samenleving. Door ongezonde
gewoonten zoals te veel en te vet eten en daarbij te weinig bewegen, worden
mensen steeds dikker. Dit kan leiden tot type 2 suikerziekte, waarbij het
lichaam ongevoelig wordt voor het hormoon insuline. Dat kan uiteindelijk leiden
tot hart- en vaatziekten en een verhoogde kans op sterfte.
De overtollige vetten die bij overgewicht in het lichaam aanwezig zijn, worden
niet alleen in vetweefsel opgeslagen, maar ook in spieren en in de lever. Door
deze onbedoelde vetopslag lukt het de spieren en lever niet meer om alle vetten
goed te verbranden. Hierdoor worden sommige vetten maar half afgebroken, en
deze vetresten hopen op in de cellen van het lichaam. Er wordt gedacht dat hier
de ongevoeligheid van insuline ontstaat.

Om de te verbranden vetten op de juiste plek te krijgen, gebruikt de cel
carnitine. Dit carnitine bindt de vetten, en brengt ze naar de plek waar ze
afgebroken kunnen worden (het mitochondrion). In deze gebonden vorm heten ze
acylcarnitines (ACs). Naar gelang de lengte van het vet zijn er korte ACs,
midden-lange ACs en lange ACs. In het geval van overgewicht, waarbij er erg
veel vetten aanwezig zijn, hopen ook deze ACs op. Men denkt dat deze ACs het
signaal van insuline verstoren. Normaal reageert het lichaam op de aanwezigheid
van insuline door suikers op te gaan nemen uit het bloed. In het geval van
insuline resistentie blijft deze suiker-opname achter, waardoor het
bloedsuikergehalte stijgt. Dit kenmerkt suikerziekte.

Hoe het signaleren van insuline door de cel precies verstoord raakt, is nog
niet helemaal duidelijk geworden uit voorgaande onderzoeken. Bij insuline
ongevoelige patienten blijken onder andere veel meer van deze acylcarnitines in
het lichaam aanwezig te zijn. De verbranding ervan gaat minder goed in deze
patienten, omdat het verbinden van carnitine aan vetten slechter verloopt en ze
minder makkelijk op de plaats van bestemming kunnen komen.

Primaire doel: Is er een verband aan te tonen tussen het profiel van ACs en het
gewicht, de insuline gevoeligheid en het energieverbruik van een patient?
Secundiar doel: Welke ACs zijn voorspellers voor insuline ongevoeligheid?

De studie omvat een tweetal metabole tests op de dag vóór operatie, en het
nemen van biopten tijdens de operatie. Eerst zal een Resting Energy Expenditure
test gedaan worden, waarbij we het energie verbruik en de vetverbranding in
kaart brengen. Vervolgens doen wij nog een Orale Glucose Tolerantie Test,
waarbij we de gevoeligheid voor insuline kunnen meten. In totaal zal dit zo*n 3
uur duren.

Er zijn geen risico*s verbonden aan de bloedafname, de Orale Glucose Tolerantie
Test of de Resting Energy Expenditure test.
De biopten worden genomen als de patient onder narcose is. De chirurgische
biopteer-naald maakt een klein wondje, wat lokaal mogelijk wat na kan bloeden.
Om die reden worden de biopten helemaal aan het begin van de operatie genomen,
zodat de chirurg gedurende de rest van de operatie eventueel bloedverlies kan
voorkomen dan wel minimaliseren. Het (spier-)biopt aan het been gaat via een
klein sneetje (twee à drie millimeter en wordt daarna verbonden met een
hechtstrip (pleister) en drukverband.

Deelname aan het onderzoek levert geen voordelen op.