Jodiumzaad (I-125) als markering bij longafwijkingen

Bij sommige longafwijkingen kan het nodig zijn om een diagnose te stellen met
een histologisch biopt. Als transthoracale punctie en EUS (endoscopic
ultrasound)/EBUS (endobronchial ultrasound) hierin niet bijdragend zijn kan een
chirurgisch verkregen biopt een uitkomst bieden. Vaak wordt dan geprobeerd met
een VATS (video assisted thoracoscopic surgery) een biopt te nemen. Als de te
biopteren/verwijderen afwijking niet aan de buitenzijde van de long ligt en
daarmee niet zichtbaar is met VATS moet de afwijking worden gemarkeerd.
Gebruikelijk is om voorafgaand aan de ingreep de afwijking te markeren met een
draad. Deze draadlokalisatie gebeurd door de longarts/radioloog kort voor de
ingreep. Het lokaliseren met een draad kent een aantal problemen. De meest
belangrijke is dat er vaak na het desouffleren van de long er een verschuiving
optreedt van de draad en de betrouwbaarheid van de lokalisatie niet afdoende
is. In sommige gevallen is het dan noodzakelijk om te converteren naar een
thoracotomie waarbij zelfs dan het moeilijk kan zijn om de juiste afwijking te
vinden en te verwijderen. Ander problemen die kunnen optreden zijn complicaties
van de punctie (pneumothorax) en logistieke problemen.

Een alternatief voor deze draadlokalisatie kan zijn een radioactief Jodium 125
marker (I-125). Deze marker kan worden opgespoord met een gammaprobe. Het
betreft een cillindervormig zaadje met een lengte van 4 mm en diameter van 0.8
mm, bestaande uit een titaniumcapsule met daarin materiaal met radioactief
Jodium-125.
I-125 wordt bij de mammachirurgie sinds een aantal jaren gebruikt om niet
palpabele mamma-laesies, laesies die worden behandeld met NAC (neo-adjuvante
chemotherapie) met een kans op pCR (complete pathologische respons) en bij
grote mamma-laesies die borstsparend worden behandeld te markeren
Het voordeel van het gebruik van I-125 als marker is het feit dat het
geïmplanteerde Jodiumzaadje niet disloceert tijdens desoufflatie van de long en
er geen logistieke problemen zijn (het plaatsen van het Jodiumzaadje en de
daadwerkelijke operatie kunnen met een ruim interval worden gepland). Het
nadeel, net als bij de draadlokalisatie, met het risico op een pneumothorax
blijft bestaan.

Patienten waarbij de longarts een indicatie heeft gesteld voor het verkrijgen
van een chirurgisch biopt middels een VATS komen in aanmerking. In plaats van
de vaak gebruikte draadlokalisatie wordt de longafwijking nu gemarkeerd met een
Jodiumzaadje:

- De longarts stelt de indicatie
- De longarts en radioloog brengen, onder toezicht van de nucleair
geneeskundige, een Jodiumzaadje in of vlakbij de te verwijderen longafwijking
- De chirurg lokaliseert tijdens de operatie (VATS) met een probe het
Jodiumzaadje en verwijderd de afwijking
- De patholoog verwijderd het Jodiumzaadje (cf het protocol, onder toezicht van
de nucleair geneeskundige) en analyseert de afwijking

Inbrengen van een Jodiumzaadje

Geen toename van belasting en risico tav de huidige lokalisatie techniek
(guide-wire)