Een pilot studie van elleboog stijfheid als mogelijke maat voor axonale misrouting in obstetrisch plexus brachialis letsels

OBPL houdt het volgende in: wanneer bij de geboorte een van de schouders met
moeite door het geboortekanaal komt, kan aan die kant het zenuwnetwerk in de
hals beschadigd raken. Dit netwerk verbindt de hersenen met de arm. In de
hersenen bevinden zich cellen die een opdracht aan een spier kunnen geven om te
bewegen. Dat doen ze door een electrisch signaal te geven en dit signaal via
uitlopers van de cellen naar de betreffende spier te geleiden. Zo kan ook door
andere uitlopers in de arm een signaal door bijvoorbeeld aanraking van de huid
de andere kant op, naar de hersenen toe, geleid worden. Deze functies van de
zenuwen kunnen in verschillende mate beschadigd worden bij het obstetrisch
plexus brachialis letsel. Als de zenuwen onvoldoende herstellen, komt de
ontwikkeling van o.a. essentiële spierfuncties in gevaar. Bijvoorbeeld de
biceps, de buigspier van de elleboog, die nodig is voor dagelijkse handelingen
als eten, haar kammen, enz.
Het bijzondere bij een obstetrisch plexus brachialis letsel is dat er iets
opvallends kan gebeuren: verkeerde zenuwuitgroei of axonale misrouting. Dit
betekent dat een zenuwvezel in de verkeerde spier terecht komt, wat verkeerde
bewegingen oplevert. De zenuwen vertakken zelfs, waarbij een tak in één spier,
en een ander tak in een andere spier terecht komt. Die spieren gaan dan samen
bewegen (*co-contractie*). Dit kan zelfs spieren betreffen die een
tegengestelde werking hebben. Dit is bijvoorbeeld het geval als bij het buigen
van de elleboog ook de strekkers aanspannen. Dit verhindert het buigen van de
elleboog en leidt tot een verhoogde stijfheid van de elleboog.
Het verhinderd buigen van de elleboog kan ertoe leiden dat motorische
programma*s in de hersenen niet kunnen worden gevormd. Motorische programma*s
zijn automatische bewegingen, bewegingen waar je niet bij na hoeft te denken,
zoals het bewegen van de armen tijdens rennen of evenwicht houden door met de
armen te zwaaien. Om de vorming van zulke programma*s te stimuleren, wordt wel
eens botox gebruikt. Bij OBPL wordt de strekker van de elleboog tijdelijk
verlamd, zodat de op dat moment zwakkere, herstellende buiger van de elleboog
de kans krijgt om zijn functie uit te oefenen. Tot nu toe kon verkeerde
zenuwuitgroei niet goed gemeten worden en het was daardoor niet duidelijk in
welke gevallen botox wel of niet nodig was.
In een eerdere studie hebben we verkeerde zenuwuitgroei gemeten door
elektrische schokjes. Deze methode was voornamelijk gericht op het begrijpen
van de vertakkingpatronen bij verkeerd zenuwuitgroei, maar niet op de gevolgen
voor echte bewegingen. Wij denken dat we met het meten van de stijfheid van de
elleboog betrouwbaar en makkelijk de mate van verkeerde zenuwuitgroei kunnen
vaststellen.

Het doel van dit onderzoek is om de stijfheid van de elleboog te meten om de
hoeveelheid axonale misrouting te bepalen. Deze methode kan in de toekomst
artsen helpen in hun besluitvorming om botox wel of niet toe te passen bij
OPBL.

Pilot studie waarbij een groep mensen met OBPL en een groep controle personen
worden vergeleken. De proefpersonen worden gevraagd de handvat van een
gewrichtsmanipulator vast te houden, waarop kleine bewegingen worden
aangebracht. Tegelijkertijd wordt een EMG gemeten van de buig- en strekspier in
die arm. Samen met die gegevens kan de stijfheid van de elleboog gemeten worden
welke als maat voor axonale misrouting gebruikt kan worden.

Er worden geen risico's verwacht. De belasting bestaat uit het 1 á 1,5 uur duur
van het onderzoek.