Het effect van stemming en stopregel op taakpersistentie in mensen met chronische pijn

Tot voor kort was het Fear Avoidance Model het belangrijkste psychologisch
verklaringsmodel voor chronische pijn. Dit model kan echter niet alles
verklaren; ondermeer het feit dat sommige mensen met chronische pijn blijven
persisteren ondanks de pijn. Verder zegt het model niks over de rol die
positieve stemming speelt in persistentie gedrag.

Een nieuw veelbelovend model die een mogelijke oplossing biedt voor deze
problemen, is het mood as input model. Dit model veronderstelt dat zowel
stemming als doelstelling (ook wel stopregel genoemd) bepalen hoe lang men
doorgaat met een activiteit. Er zijn twee soorten doelen: een prestatiedoel en
een plezierdoel. Volgens het model gebruiken mensen hun stemming om de
voortgang die ze maken in het bereiken van hun doelstelling, te interpreteren.
Dus als iemand een prestatiedoel nastreeft en hij is negatief gestemd,
interpreteert hij dit als een signaal dat zijn doel nog niet bereikt is en dat
de taak moet worden voortgezet. Volgens deze redenering zal iemand met een
prestatiedoel eerder stoppen met een activiteit als hij positief gestemd is dan
als hij negatief gestemd is. Wanneer een plezierdoel wordt nagestreefd, wordt
het omgekeerde patroon verwacht: men stopt eerder in een negatieve stemming dan
wanneer men in een positieve stemming is omdat de negatieve stemming als
signaal dient voor het feit dat de taak niet meer leuk is en met de taak
gestopt moet worden.

Op basis van het model wordt er een interactie tussen stemming en stopregel
verwacht.
Tot nog toe is dit model alleen getest met gezonde proefpersonen en
gebruikmakend van een cognitieve taak.

Het doel van het onderzoek is om, voor het eerst, te testen of persistentie op
een fysieke taak, bij chronische pijn patienten verklaard kan worden met behulp
van het Mood as input model.

Het onderzoek is een quasi-experiment. Het onderzoek heeft een 2 Stemming
(positief vs negatief) between subject design. De onafhankelijke variabelen
zijn stemming en stopregel. De stopregel wordt niet experimenteel
gemanipuleerd, maar wordt gemeten dvm de habituele stopregelvragenlijst.
Afhankelijke variabele is de tijd dat men doorgaat met een fysieke tiltaak.

Er wordt een stemmingsmanipulatie gedaan (positief vs negatief) dmv. filmfragmenten.

De belasting is minimaal: minimale tijdsinvestering van maximum 1 uur en er
zijn geen risico's verbonden aan het uitvoeren van de taken. Het zien van de
negatieve stemmingsinductie kan de stemming tijdelijk negatiever maken en het
doen van de tiltaak kan zorgen voor wat ongemak zoals een toename van pijnlijke
sensaties. Eerdere onderzoeken met de tiltaak uitgevoerd bij chronische pijn
patienten hebben bevestigd dat de taak niet schadelijk is.
Verder is belang dat de tijdsduur van de tiltaak, de onafhankelijke variabele
is en dat de deelnemer dus zelf kan beslissen wanneer hij stopt met de taak. In
ieder geval wordt de maximale duur van de tiltaak (5 minuten) nooit
overschreden.