Extra koolhydraten bij duurinspanning op hoogte?

Veel sporters, vooral wielrenners, trainen graag op hoogte vanwege
trainingprikkels die op zeeniveau niet kunnen worden opgewekt. De
energievoorziening van de spier wordt in ijle berglucht (hypoxie), eerder dan
op zeeniveau, afhankelijk van de anaerobe stofwisseling. Dit betekent dat het
(an)aeroob vermogen van het lichaam op hoogte kan worden getraind bij een
submaximale spierbelasting. De noodgedwongen verschuiving van de aerobe naar de
anaerobe energievoorziening gaat echter gepaard met een selectief gebruik van
koolhydraten als brandstof. Het voedingsadvies voor renners, die op hoogte
maximaal willen presteren, moet daarom zoveel mogelijk worden afgestemd op het
verhoogde verbruik van koolhydraten. Sportdiëtisten willen hierbij graag
maatwerk kunnen leveren.

Deze studie beoogt een terugval in het prestatieniveau bij duurinspanning op
hoogte te voorkomen door aanscherping van het voedingsadvies rond de inname van
koolhydraten. De mogelijkheden daartoe kunnen worden afgeleid uit de primaire
en secundiare metingen die in deze studie worden uitgevoerd. De belangrijkste
parameter is de zuurstofconsumptie (O2: ml / min) van de renner als voornaamste
determinant voor het totale energiegebruik (kJ / min). De verandering in
zuurstofconsumptie (Δ O2) bij verhoging van de fietsbelasting met 25 Watt is
indicatief voor de veranderingen de energievoorziening van de spier bij
toenemende belasting.

Het onderzoek is opgezet als een gerandomiseerd gecontroleerd enkelblind
onderzoek.

In deze modelstudie met hoogtesimulatie in een hoogtekamer wordt door individuele renners 3-maal (A, B, C) een stapsgewijs oplopende inspanningsprotocol uitgevoerd, met als enig verschil de gesimuleerde hoogte (zeeniveau of 2500 m) en het al of niet toepassen van het thans geldende voedingsadvies voor duurinspannning (3ml / kg isotone drank): Protocol A: Zeeniveau 0 m 21% O2 - geen voedingsinterventie Protocol B: Hoogte 2500 m 16% O2 - geen voedingsinterventie Protocol C: Hoogte 2500 m 16% O2 - extra koolhydraten Vanwege de goede getraindheid van de renners begint het inspanningsprotocol met een betrekkelijk hoge startbelasting van 100 Watt. Deze fietsbelasting wordt vervolgens iedere 5 min verhoogd met 25 Watt tot een eindbelasting van minimaal 300 Watt .

Hoewel ieder van de inspanningsprotocollen beoogt te eindigen met zware
lichamelijk inspanning kan deze hoge belasting niet als een bijzonder risico
worden beschouwd voor de (semi)-professionele renners die deelnemen aan deze
studie. Het is wielrenners eigen om tijdens trainingen en wedstrijden hun eigen
grenzen op te zoeken en soms zelfs te overschrijden. In deze studie worden de
grenzen zeker niet overschreden omdat de protocollen door de onderzoeker moeten
worden afgbroken zodra de hartslag hoger wordt dan 90% van de maximale waarde
(HRmax) die vooraf door de sportarts is vastgesteld. Inspanning op ca. 90%
HRmax geldt voor renners als de *kruissnelheid* tijdens wegwedstrijden. Renners
kunnen het hoogste inspanningsniveau dus veel langer volhouden dan de 5 min die
in het protocol zijn voorzien.