Detectie van onderbrekingen met Cochleair implantaat

Het is algemeen bekend dat het cochleair implantaat helpt beter te horen en
helpt spraak te begrijpen. Dit onderzoek is een zeer gespecialiseerd onderzoek,
zo ontworpen dat het één aspect van CI processing onderzoekt: gap detection. In
dit experiment testen we de mogelijkheid van CI-gebruikers om *gaten* in te
vullen met de spraak als stimulus en we vergelijken ze met normaal horenden
(NH) als controle groep. We proberen de temporale drempel te vinden voor het
opvullen van gaten bij CI-gebruikers.
Gap detection is de mogelijkheid van luisteraars om stille periodes te
herkennen in een continue auditieve stimulus. Het is een meetlat voor auditieve
temporale acuity. Het is een essentieel proces bij het onderscheiden van
spraakgeluid en het identificeren fonemen, zelfs bij normaal horenden. Voor
CI-gebruikers is het van groot belang omdat zij sterk afhankelijk zijn van
temporale cues om spraak te verstaan.
Er is weinig bekend over temporale acuity en gap detection abilities bij
slechthorenden. Nog minder is er bekend over gab detection abilities bij een
complex tijdsvariërende stimulus zoals spraak. Een voorgaande studie (Bhargava
en Baskent, 2011) heeft aangetoond dat CI-gebruikers mogelijkerwijs
moeilijkheden hebben met het herkennen van gaps in spraak. Dit zou ofwel te
wijden zijn aan de beperking in cognitieve processen bij CI-gebruikers, ofwel
te wijden zijn aan verschillende aspecten van CI processing in CI devices. By
bypassing de CI-processor zou het mogelijk zijn om de effecten van de
CI-processor te kunnen uitsluiten en te voorzien in meer gecontroleerde
stimuli.

Het bepalen van de drempelwaarde voor detectie van onderbrekingen in
spraak-achtige stimuli in CI gebruikers (en NH controle proefpersonen) en
bestuderen van de verschillen tussen directe stimulatie (door middel van
research-interface) en stimulatie via het CI.

Psychofysische gehoortesten
intraparticipant comparison

Er bestaat een klein risico dat tijdens de gehoortests een geluid voor de
proefpersoon te hard of onaangenaam klinkt. Dat risico wordt door een correcte
instelling van het implantaat echter zo goed als uitgesloten. Bovendien is de
apparatuur uitgebreid van te voren getest, zodat de kans op onaangename
geluiden zeer klein is.

Afgezien van dit kleine risico zijn er geen andere risico*s bekend voor
proefpersonen die deelnemen aan dit onderzoek. Het implantaat is niet in staat
om elektrische stromen op te wekken die schadelijk zijn voor de gehoorzenuw of
het gehoor. Dat geldt ook als het implantaat wordt *bestuurd* vanuit een
computer, zoals bij deze experimenten.

Desalniettemin is er een verzekering afgesloten die eventuele schade dekt
wanneer er onverhoopt iets mis mocht gaan tijdens het onderzoek. Proefpersonen
worden over het bestaan van deze verzekering geïnformeerd.