Gips immobilisatieduur distale radius fracturen II; Een gerandomiseerd onderzoek dat vier weken gipsimmobilisatie vergelijkt met zes weken gipsimmobilisatie bij volwassen patiënten met gereponeerde distale radius fracturen.

De incidentie van distale radiale fracturen in Nederland is 400/100.000. Deze
fracturen vormen derhalve een grote hoeveelheid van de dagelijkse praktijk van
orthopedische chirurgen en trauma chirurgen. De meeste patiënten met een
distale radius fracturen kunnen conservatief worden behandeld in gips, met
uitstekende functionele resultaten.
In geval van de conservatieve behandeling van distale radius fracturen is
weinig bekend over de duur van gips immobilisatie. Meestal wordt een periode
van zes weken gekozen. Christensen toonde in een gecontroleerd klinisch
onderzoek met 33 patiënten aan dat de immobilisatie van bijna van
niet-gedislokeerde distale radius fracturen kon worden teruggebracht van vijf
tot drie weken. Vang Hansen bevestigde deze bevindingen later met een
prospectieve vergelijkende met 50 patienten. Jensen liet in een gerandomiseerd
onderzoek met 62 patiënten zien dat zelfs één week van immobilisatie sufficiënt
was. In de bovengenoemde studies is reeds aangetoond dat een vermindering in de
periode van immobilisatie mogelijk zou kunnen zijn. Maar de hierboven genoemde
studies hebben hun beperkingen in de follow-up en hun bescheiden groep
patiënten. Daarnaast gaan deze studies niet over de gedisloceerde distale
radius fracturen.

Het doel van de studie is om aan te tonen dat vier weken immobilisatieduur
leidt tot een betere functionele uitkomst dan zes weken immobilisatieduur bij
volwassen patiënten met een gedisloceerde distale radius fractuur.

Wij zullen een prospectief gerandomiseerde studie opzetten waarbij vier weken
gips immobilisatie wordt vergeleken met zes weken gips immobilisatie. Patiënten
met een distale radius fractuur zullen in eerste instantie worden gezien op de
afdeling spoedeisende hulp. Met behulp van de criteria voor verplaatsing
(dorsale hoek> 15 °, volaire tilt> 20 °, radiaal hoek> 15 °, en ulnaire
variantie> 5mm) wordt bepaald of de polsfractuur wel of niet gereponeerd dient
te worden. Indien repositie nodig is, kunnen patiënten worden geïncludeerd in
deze studie.
Patiënten wordt gevraagd informed consent te tekenen indien zij voldoen aan de
inclusiecriteria. Twee (niet-behandelende) trauma chirurgen worden als externe
referenten gevraagd om de mate van dislocatie en de AO-classificatie te
bepalen. De behandelend arts is hiervoor geblindeerd. Daarna zullen patiënten
worden gerandomiseerd in een groep waarin de gips immobilisatie wordt
voortgezet gedurende vier of zes weken.

één groep krijgt vier weken gips en de andere groep krijgt zes weken gips.

De literatuur geeft aan dat beide immobilistie perioden uit het onderzoek
acceptabel zijn voor distale radius fracturen. Op dit moment is geen duidelijk
voordeel voor een behandelingsoptie te vinden in de literatuur, hoewel er geen
niveau 1 bewijs aanwezig is. Beide behandelingen hebben hun bekende
complicaties: stijfheid van het gewricht en pijn als gevolg van malunion.
De verwachting van deze studie is dat vier weken gips immobilisatie gunstiger
is dan zes weken voor de patiënt met een geroponeerde distale radius fractuur .
Het risico van complicaties is laag en vergelijkbaar in beide
behandelingsopties. Bovendien is de last van de studie niet groter dan de
huidige standaard behandeling.