De rol van humorale auto-immuniteit in de etiologie van achalasie.

Achalasie is een zeldzame motiliteitsstoornis van de oesofagus en wordt
gekenmerkt door afwezige peristaltiek van de oesofagus en dysrelaxatie van
onderste oesofagussfincter veroorzaakt door progressieve destructie en
degeneratie van de neuronen in de myenterische plexus. Over de pathogenese van
de ziekte is weinig bekend. Genetische, auto-immuun, infectieuze en
neurodegeneratieve mechanismen worden geopperd als mogelijke etiologische
factoren voor achalasie. Een beter inzicht in de etiologie van deze ziekte kan
leiden tot nieuwe aanknopingspunten voor de behandeling en diagnostiek van
achalasie.

Verscheidene onderzoeken die de afgelopen jaren zijn uitgevoerd pleiten steeds
meer in de richting van auto-immuniteit als etiologische factor voor
achalasie. Er blijkt namelijk een associatie te zijn tussen achalasie en ander
auto-immuunziekten en verder toont histopathologisch onderzoek van de oesofagus
van patienten met achalasie aan dat er lymfocytaire infiltraten aanwezig zijn
in de myenterische plexus. Bovendien lijken antimyenterische antilichamen een
belangrijke rol te spelen bij deze ziekte, gezien meerdere studies
antineuronale antilichamen hebben aangetoond in het bloed van patienten met
achalasie. Echter geen van deze studies toonde aan dat de antilichamen
specifiek zijn voor een bepaald subtype van de verschillende enterische
neuronen die aanwezig zijn in de myenterische plexus, terwijl gedacht wordt dat
bij achalasie alleen de inhiberende neuronen verdwijnen. Deze bevindingen
brengen in twijfel of de antimyenterische antilichamen een belangrijke
etiologische rol spelen bij achalasie of juist een epifenomeen zijn. Om die
reden is het verwerven van meer inzicht in de rol van humorale auto-immuniteit
bij achalasie zeer relevant.

Primair:
De aanwezigheid van ziekte-specifieke antimyenterische antilichamen aantonen en
het additionele antigeen identificeren bij patienten met achalasie.

Secondair:
- Bepalen wat de rol is van de humorale auto-immuniteit als etiologische factor
bij achalasie.
- Onderzoeken of antineuronale antilichamen als biomarker voor achalasie kunnen
worden ingezet.
- Het vinden van nieuwe aanknopingspunten voor de behandeling van achalasie
gericht op humorale auto-immuniteit.
- Het verzamelen van demografische en klinische date van patienten met
achalasie en eerstegraads familieleden.

Een prospectieve observationele studie.

Patienten met achalasie ondergaan 1 of 2 keer een venapunctie waarbij 30 mL of
60 mL bloed wordt afgenomen. Gezonde proefpersonen ondergaan 1 keer een
venapunctie waarbij 30 mL bloed wordt afgenomen. Een venapunctie is een veilige
handeling die vaak wordt uitgevoerd in de kliniek en zelden leidt tot
complicaties. Het invullen van de vragenlijsten, waardoor demografische en
klinische data wordt verkregen, brengt geen verder risico met zich mee. De
uitkomsten van het onderzoek hebben geen consequenties voor de proefpersonen.
Er wordt geen financiele vergoeding betaald. Het onderzoek geeft inzicht in de
etiologie van achalasie wat kan leiden tot nieuwe inzichten voor de diagnostiek
en behandeling van deze ziekte waardoor patiënten in toekomst mogelijk beter
kunnen worden behandeld