Corticale reorganisatie na Constraint Induced Movement Therapy in kinderen met unilaterale Cerebrale Parese - een EEG benadering

Plasticiteit is een belangrijke eigenschap van de hersenen. Hoewel
verschillende hersenregio*s verschillende functies uitvoeren, kan hier
verschuiving in optreden. Dit kan ontstaan door het wegvallen van bepaalde
functies, bijvoorbeeld door amputatie van een ledemaat, maar ook door het
verwerven van nieuwe vaardigheden. Deze verschuiving wordt ook wel corticale
reorganisatie genoemd.

Kinderen met een unilaterale Cerebrale Parese (CP) gebruiken de aangedane zijde
van het lichaam minder dan de niet-aangedane zijde. Een gangbare therapie voor
deze kinderen bestaat onder andere uit modified Constraint-Induced Movement
Therapy (mCIMT) waarbij de kinderen worden gestimuleerd om handelingen met de
aangedane arm/hand uit te voeren door de niet aangedane arm/hand enkele uren
per dag gedurende enkele weken te immobiliseren tijdens actieve speltherapie.
Er wordt algemeen aangenomen dat mCIMT leidt tot corticale reorganisatie
waardoor de functionaliteit van de aangedane arm/hand blijvend toeneemt.

Functioneel MRI onderzoek heeft aangetoond dat volwassen patiënten met een
hemiparese ten gevolge van CVA inderdaad corticale reorganisatie vertonen na
CIMT (Cramer, et al. 1997). Het effect van een dergelijke behandeling is echter
nog nooit systematisch onderzocht in kinderen met unilaterale CP. Dit is van
belang omdat deze kinderen veelal geboren zijn met hun functiebeperking door
een vroegtijdige beschadiging van de hersenen. Aspecten van corticale
reorganisatie spelen bij deze groep mogelijk een veel grotere rol dan bij
volwassen patiënten na een CVA. Aangezien fMRI onderzoek bij met name jonge
kinderen als belastend wordt gezien is het huidige onderzoeksvoorstel gebaseerd
op non-invasieve EEG metingen. Door middel van de geavanceerde methode van
source-localization (van der Lubbe, et al. in press) is het op deze manier toch
mogelijk om bij deze patiënten onderzoek te doen naar aspecten van corticale
reorganisatie ten gevolge van mCIMT. Vergelijkbaar onderzoek is in het verleden
ook toegepast om de effecten van een behandeling te meten bij kinderen met
Dyslexie (Spironelli, et al. 2010). De verwachting is dat het voorgestelde
onderzoek belangrijke nieuwe informatie oplevert met betrekking to de
behandeling van kinderen met Unilaterale Cerebrale Parese.

Onderzoeken of, hoe, en in welke mate er corticale reorganisatie optreedt bij
kinderen met unilaterale Cerebrale Parese na mCIMT.

Het onderzoek is ontworpen als een open gerandomiseerde studie, waarbij de
deelnemers als hun eigen controles kunnen optreden (vergelijking van de
aangedane zijde met de niet-aangedane zijde).

De belasting die de proefpersonen zullen ervaren is voornamelijk minimaal en
bestaat uit het aanbrengen van een 32-kanaals EEG cap en het uitvoeren van een
eenvoudige, speelse computertaak van ca 10 minuten. Bij een eerder,
vergelijkbaar onderzoek met deze taak bleken kinderen de taak erg leuk te
vinden om te doen. De meting zal tweemaal plaatsvinden op de locatie van de
therapie en inclusief aansluiten van EEG apparatuur maximaal 1 uur per keer
duren. Er zijn geen risico*s verbonden aan het EEG onderzoek. Het onderzoek is
gericht op het bestuderen van de corticale reorganisatie die naar verwachting
bij kinderen met unilaterale cerebrale parese optreedt na participatie aan
mCIMT.