Exome sequencing bij consanguïne paren 1: Proof of principle

Kinderen van consanguïne ouders hebben, in vergelijking met niet-consanguïne
ouders, een verhoogde kans op autosomaal recesieve ziekten. Dit is echter
alleen het geval als beide ouders van de kinderen drager zijn van een mutatie
in het gen, dat bij het ontstaan van de betreffende ziekte betrokken is.
Wanneer zij beiden drager van mutaties in één zo'n gen zijn, heeft elk kind 25%
kans op de betreffende ziekte, zijn zij beiden drager voor mutaties in twee van
zuke genen dan wordt de kans 44%, enzovoort. De kans dat beide ouders drager
zijn is echter aanmerkelijk kleiner dan de kans dat zij niet beide drager zijn.
Bij neef-nicht huwelijken is hoog-uit 8% van alle paren een dragerpaar.
Het zou voor consanguïne paren een hele opluchting zijn als door onderzoek zou
blijken dat zij geen dragerpaar zijn, terwijl bij het vaststellen van
dragerschap bij de andere paren hun mogelijkheden voor geïnformeerde
reproductieve keuzes aanmerkelijk vergroot worden.

Het doel van dit onderzoek is aan te tonen dat het in principe mogelijk is met
de techniek van exome sequencing dragerschap van beide partners in een relatie
vast te stellen (proof of principle)

Bloedmonsters van beide ouders van kinderen met een reeds op DNA-niveau
gekarakteriseerde autosomaal recessieve aandoening worden, zonder informatie
over de aard van die aandoening, aangeboden voor exome sequencing aan een
laboratorium, dat niet eeder betrokken was bij de diagnostiek in deze familie.
De exome sequencing wordt door het laboratorium 'blind' uigevoerd. Wanneer het
laboratorium inderdaad dragerschap vindt voor de aandoening van het aangedane
kind, dan kan deze methode in de toekomst in een prospectief onderzoek, bij
consanguïne paren die (nog) geen kind met een autosomaal recessieve ziekte
hebben, verder worden uitgetest.

De ouders worden uitgenodigd voor een gesprek of thuis bezocht. Er wordt één
keer bloed afgenomen. Er is een zeer gering kans op een toevalsbevinding