Symptomatische verbetering door peritoneaal dialyse bij patienten met eind-stadium hartfalen.

Chronisch hartfalen is een ernstig invaliderende ziekte die in toenemende mate
voorkomt. De psychosociale belasting en de medische kosten zijn hoog.
Medicamenteuze therapie is sterk verbeterd maar kent zijn grenzen. Peritoneaal
dialyse lijkt beloftevol in het aanmerkelijk verbeteren van de invaliderende
symptomen en daarmee de kwaliteit van leven. Mogelijk kunnen ook de grenzen van
de medicamenteuze therapie met behulp van peritoneaal dialyse worden verlegd en
daarmee in de toekomst de kwaliteit van leven verder worden verbeterd.
Gerandomiseerde studies ontbreken, er zij geen systematische observaties en wij
weten niet bij welke patienten met chronsch hartfalen wij peritoneaal dialyse
zouden moeten aanbieden en in welke vorm dit het beste zou kunnen.

Het verbeteren van de klinische symptomen bij patienten met ernstig chronisch
hartfalen.

Multi-centre, Open, parallel.
Het vergelijken van 2 peritoneaal dialyse schema's (met Extraneal) met
standaard medicamenteuze therapie.

Peritoneaal dialyse met Extraneal.

De ernst van de ziektesymptomen in het zicht van een slechte prognose is groot.
Ten gevolge van de onderliggende conditie is te verwachten dat er meerdere
events zullen zijn.

Het grootste risico bij dit onderzoek is gerelateerd aan het operatie risico
bij het endoscopisch-operatief plaatsen van de PD-catheter. Dit gebeurt echter
standaard bij een ander groep patienten, namelijk die met nierfalen die een
vergelijkbaar of mogelijk groter risicoprofiel heeft: zij hebben niet alleen
nierfalen, maar bijna altijd ook al een ernstiger vorm van hartfalen. De in die
groep waargenomen risico's zijn niet uitvlakbaar maar treden in de praktijk
gelukkig toch niet vaak op. Een ander risico gerelateerd aan de PD-catheter is
het optreden van peritonitis. Bij patienten met nierinsufficiency kan een
peritonitis bijn altijd behandeld worden met antibiotica zonder verdere
complicaties.
Soms kan er sprake zijn van het niet functioneren van de catheter.

Daarnaast wordt van de proefpersonen gevraagd een aantal malen naar de
polikliniek te komen voor extra onderzoeken. In alle groepen zijn er 5
studiedagen: op baseline, en na 1, 2, 5, en 8 maanden. Op deze dagen vind een
lichamelijk onderzoek en laboratorium onderzoek (serum en 24-uurs urine
verzameling) plaats, evenals meting van het extracellulair volume met
bio-impedantie en van de perifere vaatweerstand met een bloeddrukmeter.
Vragenlijsten wordne ingevuld op baseline en na 2, 5, en 8 maanden; exacte
meting van het extracellulair volume en de nierfunctie op baseline en na 2
maanden; een 6-minuten wandeltest en een echocardiogram wordne gedaan op
baseline en en 8 maanden. Bovendien wordt de proefpersonen gevraagd elke dag
hun ervaren conditie uit te drukken in een cijfer van 1 tot 4. In de
interventiegroepen vinden nog 7 extra polikliniek bezoeken plaats ter controle;
deze bezoeken zijn kort (15 minuten) en zijn conform de normale procedure en
frequentie bij nierinsufficiente patienten met peritoneaal dialyse.

De verwachting is dat deze belasting goed gedragen kan worden in het
perspectief van de (grote) verbetering van de symptomen en de afname in het
aantal ziekenhuisopnames. Bovendien zouden de patienten ook in de standaard
medische behandeling (als zij niet in het onderzoek meedoen) frequent
poliklinisch gecontroleerd worden om hun ernstige conditie te kunnen
controleren.