Abnormaal patronen van hersen connectiviteit in unipolaire depressie

Unipolaire depressie wordt gekenmerkt door langdurende en indringende gevoelens
van triestheid, schuld en waardeloosheid. Een groot aantal positron emission
tomography (PET) en single photon computed tomography (SPECT) studies deden
onderzoek naar unipolaire depressie. De resultaten laten zien dat depressieve
patiënten verminderde hersenactiviteit hebben in de prefrontale cortex,
betrokken bij cognitie, en meer activiteit in gebieden betrokken bij emotie.
Niet-invasieve functionele Magnetic Resonance Imaging (fMRI) kent veel minder
nadelen/beperkingen dan de hierboven genoemde methoden. Nieuwe ontwikkelingen
in fMRI methoden stellen ons in staat, door middel van het meten van langzame
oscillaties in the *blood oxygen level dependent (BOLD) response, de mate van
functionele connectiviteit tussen hersengebieden te bepalen. Inzicht in
veranderingen in functionele connectiviteit zal ons inzicht geven in wat er
fout gaat in *het depressieve brein*.

De volgende onderzoeksvragen zullen worden beantwoord:
1.Wat zijn de verschillen in functionele connectiviteit tussen patiënten met
unipolaire depressie en gezonde controles?
2.Kunnen veranderingen in functionele connectiviteit als neurobiologische
markers gebruikt worden?
3.Liggen verschillen in anatomische connectiviteit ten grondslag aan de
gevonden verschillen in functionele connectiviteit?
4.Is er een verband tussen de mate van depressie en de gevonden verschillen in
anatomische en functionele connectiviteit?
5.Hoe verandert connectiviteit na behandeling?
6.Vertonen gezonde deelnemers met een verhoogt risico op depressie dezelfde
veranderingen in connectiviteit als depressieve patiënten?
7.Wat is het effect van een geïnduceerde negatieve stemming op effectieve
connectiviteit, en is er een verschillen tussen het effect bij gezonde
controles (met en zonder een familiegeschiedenis met depressie) en depressieve
patiënten?
8.Vinden depressieve patiënten het moeilijk om hun aandacht los te maken van
emotionele stimuli?
9.Verandert behandeling de aandachtsbias van depressieve patiënten?

De onderzoeksvragen 1 tot 4, en 6 tot 8 zullen met een *between subjects
design* worden beantwoord. Functionele en anatomische connectiviteit, stemming
en cognitie zullen dan ook in alle deelnemersgroepen worden gemeten. De
onderzoeksvragen 5 en 9 zullen door middel van een *within-subject design*
worden beantwoord: de groep van depressieve patiënten zal dan ook voor en 9
maanden later (na behandeling) worden getest. Onderzoeksvraag 7 zal ook met
behulp van een *within-subject design* worden beantwoord: effectieve
connectiviteit zal voor en na de inductie van een negatieve stemming worden
gemeten.

Depressieve patiënten zullen twee keer worden getest: voor behandeling en 9
maanden later. Mensen met depressieve klachten die geen behandeling ontvangen
zullen een keer getest worden. Voorafgaand van de testsessie zal er een
screening sessie plaats vinden
Gezonde controles zullen één keer worden getest.
Een testsessie bestaat uit
1)MRI scanning (63 min. in totaal). Tijdens het scannen voeren de deelnemers
twee cognitieve taken uit en vind een stemmingsinductie plaats.
2)Twee cognitieve testen buiten de scanner (50 min. in totaal).
Daarnaast zullen alle deelnemers thuis verschillende vragenlijsten invullen (30
min. in totaal) voor elke sessie.

Hoewel de risico*s in deze studie erg klein zijn, is er bij MRI onderzoek de
kans op een toevalsbevinding. Bovendien, is het mogelijk dat door de negatieve
stemmingsinductie de depressieve patiënten tijdelijk een lagere stemming hebben
(van voorbijgaande aard).