Ontwikkeling van een test voor het meten van luisterinspanning met gesproken cijfers in ruis.

Moderne hoortoestellen hebben verschillende signaalverwerkingsfuncties die het
uitgangssigaal kunnen optimaliseren. Hoewel deze functies niet altijd de
spraakverstaanbaarheid verbeteren, geven hoortoestelgebruikers vaak de voorkeur
aan het ingeschakelen van zo'n functie. Veel hoortoestelgebruikers vinden
bijvoorbeeld het gebruik van ruisonderdrukking prettig, terwijl het de
spraakverstaanbaarheids score niet verhoogd. Deze voorkeur zou verklaard kunnen
worden door een vermindering in luisterinspaning, die nodig is om eenzelfde
verstaanbaarheidsscore te halen. Luisterinspanning kan een belangrijke factor
zijn in het slagen van hoortoestelrevalidatie, maar er is momenteel nog geen
methode om luisterinspanning in de kliniek te kunnen meten. Recente resultaten
van onze onderzoeksgroep tonen aan dat de reactietijd op gesproken getallen in
ruis gebruikt zou kunnen worden om luisterinspanning te meten (Houben et al, in
revision).

In dit onderzoek zullen we het gebruik van reactietijden op gesproken getallen
in ruis evalueren als objectieve maat van luisterinspanning. Het doel is om te
bepalen of er een effect van ruisonderdrukking is op de reactietijd, wanneer er
geen verschil kan worden gemeten in spraakverstaanbaarheid.

Dit is een experimentele laboratorium studie, die gebruikt maakt van de methode
beschreven door Houben et al. (in revisie). Zij hebben reactietijden gemeten na
3 gesproken getallen in ruis. De reactietijden zullen gemeten bij twee taken
(crossover design). In de 'identificatietaak' moeten de proefpersonen zo snel
mogelijk het laatst gehoorde cijfer intoetsen op een toetsenbord, en in de
'rekentaak' moeten ze het eerste en laatste cijfer bij elkaar optellen en dat
antwoord zo snel mogelijk intoetsen.
De gesproken getallen worden gepresenteerd in vier signaal-ruis verhoudingen
(SNRs) (-5, 0, 5dB en in stilte), en drie ruisonderdrukkings condities;
'unprocessed' (geen ruisonderdrukking), "minimum mean square error estimation"
(MMSE, Wang 2005), en "ideal binary masking" (IBM, Ephraim and Malah 1984). Het
effect van de twee ruisonderdrukkers op de reactietijden zal onderzocht worden
voor zowel normaalhorende (NH) en slechthorende (HI) proefpersonen. Er zal
toonaudiometrie worden uitgevoerd om te bepalen of de proefpersonen aan de
inclusiecriteria voldoen. Spraakverstaanbaarheid zal worden getest om het
effect van ruisonderdrukking daarop uit te sluiten, en de ervaren (subjectieve)
luisterinspanning zal worden gemeten door middel van een
luisterinspannings-schaal.

Omdat dit een observationeel onderzoek is, is de belasting voor de deelnemers
minimaal. Er worden verschillende testen uitgevoerd die vergelijkbaar of
gerelateerd zijn aan testen in standaard klinisch audiologisch onderzoek. De
testen worden verdeeld over twee bezoeken. Dit onderzoek is een belangrijke
stap in het kunnen meten van luisterinspanning in de kliniek, en om deze maat
te kunnen gebruiken voor de evaluatie van hoortoestelfuncties.