lange termijn resultaten van enkel fracturen met een posterieur malleolair fragment.

Een posterieure malleolus fractuur kan chirurgisch of conservatief behandeld
worden. Conservatief heeft de voorkeur vanwege moeilijkheden bij de
chirurgische benadering en de vereiste chirurgische techniek benodigd om het
fragment adequaat te fixeren. Huidige behandel algoritmes gebaseerd op level lV
bewijs, suggereren dat patiënten met een posterior malleolus fractuur met een
oppervlakte van 25% - 33% van de tibia plafond chirurgische behandeling
behoeven. Deze algoritmes lijken arbitrair vanwege het gebrek aan bewijs en
voornamelijk omdat de metingen allemaal gedaan zijn op laterale röntgen foto's.
Een variëteit aan combinaties zijn mogelijk. Van grote fragmenten met een klein
gewrichtsoppervlakte betrokkenheid tot aan splinter fragmenten met een
significante gewrichtsoppervlakte betrokkenheid. Hoe dit eruit ziet op laterale
röntgen foto's is niet duidelijk.

1) Het doel van dit retrospectieve onderzoek is om twee gelijke groepen (age,
sex en ASA) met elkaar te vergelijken. De ene groep is chirurgisch behandeld
voor een enkel fractuur met een posterior malleolair fragment en de andere
groep is chirurgisch behandeld voor een enkel fractuur zonder een posterior
malleolair fragment.
2) Het doel van dit retrospectieve onderzoek is om twee gelijke groepen (age,
sex en ASA) met elkaar te vergelijken. De ene groep is chirurgisch behandeld
voor een enkel fractuur met een posterior malleolair fragment en bij de andere
groep is het posterior malleolair fragment conservatief behandeld.
3)Het doel van deze studie om te kijken wat de betrouwbaarheid is van post
operatieve röntgen fotos in vergelijking met onze Q3DCT's als goude standaard.

We evalueren een retrospectieve serie van +/- 100 patiënten met een enkel
fractuur met beschikbare röntgen scans. De patiënten zijn behandeld in het AMC
Amsterdam en de follow up is 10 tot 30 jaar. Er wordt onderscheid gemaakt
tussen patiënten met of zonder posterior malleolair fragment en tussen
patiënten waarbij dit fragment conservatief of chirurgisch behandeld is.

Uitnodigingsbrieven worden gestuurd naar potentiële kandidaten. Een afspraak
wordt gemaakt wanneer het de patiënt schikt. De patiënten worden geïnformeerd
en toestemming wordt verkregen voor het interview, lichamelijk onderzoek,
röntgen en CT-scans. De uitnodigingsbrieven worden gestuurd door 2
onafhankelijke onderzoekers, Diederik Meijer en Barend Gevers Deynoot, in naam
van dr GMMJ Kerkhoffs.

De onderzoeker begint met vragen over de geschiedenis van het ongeval en over
hun huidige gezondheidsstatus. Hierna zullen de patiënten verschillende
vragenlijsten invullen over hun gezondheid en hoe de betreffende enkel
momenteel voelt.

Patiënten mogen vragen overslaan die ze niet willen beantwoorden.

Er zullen twee röntgen foto's (AP en lateraal) en een CT scan worden gemaakt
van de desbetreffende enkel. Gelijk aan hoe dit normaal in de kliniek gaat. Ter
vergelijking zullen er twee röntgen foto's (AP en lateraal) worden gemaakt van
de gezonde enkel. Na de foto en de scan zal de patiënt een bewegingsonderzoek
van de enkel ondergaan.

De patiënten zullen 60 minuten met het gehele onderzoek bezig zijn.

De statistische analyse wordt gedaan mbv SPSS.

Het enige risico geassocieerd met deelname zijn de risico's veroorzaakt door de
hoeveelheid straling die gebruikt wordt om een enkele CT van de aangedane enkel
en een laterale en AP röntgen foto van beide enkels te maken.

Dr. ir. G.J. Streekstra van de adviescommissie stralenbelasting van het amc
heeft ons onderzoek beoordeeld. De effectieve dosis ten gevlge van deze
CT-scans schatten zij in de orde van 80 uSv. Een dergelijke dosis ligt in de
categorie 1 (<0,1 mSv) van de ICRP, met als qualificatie een onbeduidend
('trivial') risico.

Hoewel we werken met gestandaardiseerde vragenlijsten kunnen de patiënten zich
wellicht oncomfortabel voelen bij het beantwoorden van de vragenlijsten.