Het begrijpen van de mentale toestand van anderen: een studie naar de invloed van virtuele lesies in de ventrale premotorische cortex en de temporo-pariëtale junctie.

We weten dat het mentaal kopieëren van geobserveerde acties in het vermeende
Mirror Neuron System (pMNS; spiegelneuron-systeem) noodzakelijk is om de
bewegingen van de geobserveerde acties te begrijpen (b.v. om te beslissen of
het iemand zal lukken om een spijker in de muur te slaan). Het is echter niet
bekend of het pMNS ook nodig is om de mentale toestand van de ander te
begrijpen tijdens het observeren van acties (b.v. om te beslissen of ze er
vertrouwen in heeft dat het zal lukken de spijker in de muur te slaan). Het is
ook niet bekend of het *Theory of Mind* netwerk nodig is om de mentale toestand
van een ander te begrijpen als alle informatie omvat wordt door de bewegingen
van de actie van de ander.

We willen laten zien dat het achterhalen van de mentale toestand van een ander
op basis van zijn/haar acties de integriteit vereist van zowel de ventrale
premotorische cortex (onderdeel van het spiegelneuron-systeem betrokken bij
motorisch simuleren), en de temporo-parietale junctie (een centraal onderdeel
van het Theory of Mind netwerk).

We zullen rTMS gebruiken (met 1Hz stimulatie op 90% van de bewegingsdrempel) om
kortstondig de werking van de ventrale premotorische cortex (vPMC) en de
temporo-parietale junctie (TPJ) te verstoren in gezonde vrijwilligers, en
zullen de invloed van deze virtuele lesies onderzoeken op de uitvoering van 3
taken: 1) het detecteren van de mentale toestand van een acteur op basis van
haar bewegingen; 2) het detecteren van het doel van de acteur op basis van het
bewegingspatroon van de acties; 3) het detecteren van een letter op het
t-shirt van de acteur als een controle conditie. Alle proefpersonen zullen
drie rTMS sessies ondergaan op verschillende dagen waarop óf de vPMC, óf de
TPJ, óf de toppunt (controle locatie). Voorafgaand aan de rTMS sessies zullen
de proefpersonen ook deelnemen aan een fMRI onderzoek dat het mogelijk maakt de
precieze locatie van de te stimuleren gebieden te bepalen.

Het experiment brengt een minimaal risico emt zich mee voor de deelnemers. Er
is een kans dat deelnemers een kordurende hoofdpijn ervaren, lokale pijn,
nekpijn, tandpijn of paresthesie. Het risico op een epileptische aanval of
kortstondige acute hypomanie is zeer laag. Gehoorsveranderingen zijn mogelijk.
Berichten over structurele hersenveranderingen en histotoxiciteit zijn
tegenstrijdig [Rossie et al, 2009]. De belasting tijdens de cognitieve taken is
minimaal. Het opdelen van de studie in 4 verschillende sessies voorziet de
proefpersonen van voldoende mogelijkheid te rusten en minimaliseren het aantal
aangebrachte stimulaties op één dag. Gelijksoortige stimulatieprotocollen zijn
veilig toegepast bij gezonde vrijwilligers in vele studies [Rossi et al,2009].
Het toebrengen van tijdelijke virtuele lesies met TMS is de enige beschikbare
methode om uitsluitsel te krijgen over welke hersengebieden noodzakelijk zijn
voor gezonde personen om bepaalde taken uit te voeren.
De studie is niet ontworpen voor de deelnemers om er direct baat bij te hebben.
De resultaten van de studie kunnen echter wel significant bijdragen aan ons
begrip van cerebrale mechanismen voor de menselijke vaardigheid om anderen te
begrijpen. Het wordt gedacht dat deze vaardigheid in essentie verstoord is in
autisme spectrum stoornissen.