Aberrante receptorexpressie in schildklierweefsel: een rol in de pathogenese van multinodulair struma?
Een pilot-studie

Aberrante receptor expressie in schildklierweefsel: een rol in de pathogenese
van multinodulair struma? Een pilot studie

Achtergrond:
Toxisch Multinodulair Struma (TMNS): de twee sleutelfiguren in de ontwikkeling
van TMNS zijn hyperplasie - namelijk noduli en struma - en hyperfunctie -
namelijk autonome schildklierfunctie. Ondanks het feit dat TMNS is
geasccosieerd met jodiumdeficientie, kan deze laatstgenoemde factor niet de
gehele verklaring bieden voor het ontstaan van TMNS, aangezien dit ziektebeeld
ook wordt gezien in jodium-sufficiente gebieden. Het pathofysiologisch
mechanisme van multinodulair struma is dus nog niet volledig helder.
ACTH-onafhankelijke macronodulaire bijnierhyperplasie (engels afgekort als
AIMAH):
Recent onderzoek heeft aangetoond dat de verhoogde cortisolproductie bij
patienten met AIMAH - ondanks een onderdukt ACTH - wordt gereguleerd door
andere hormonen dan ACTH, namelijk via aberrante receptorexpressie van
verschillende G-eiwit gebonden hormoonreceptoren, die de cellulaire processen
nabootsen die onder normale omstandigheden worden geluxeerd via ACTH-receptoren.
AIMAG en TMNS: overeenkomsten: bij de twee hierboven beschreven ziektebeelden
bestaan twee belangrijke overeenkomsten: (1) hyperfunctie: overproductie van
achtereenvolgens cortisol en schildklierhormoon en (2) hyperplasie:
geleidelijke ontwikkeling van macronodulaire hyperplasie, die de midlijn
passeert, namelijk bilaterale hyperplasie van de bijnieren en multinodulair
struma in de schildklier.

Het doel van dit onderzoek is het evalueren van de schildklierhormoon
concentraties bij patienten met Toxisch Multinodulair Struma en gezonde
controlesThe main goal of this investigation is to evaluate the thyroid hormone
response in patients with TMNG and control subjects in respons op verschillende
farmacologische en fysiologische stimuli, middels de dynamische expositie-test
beschreven door Lacroix.

Deelnemers aan de studie bezoeken nuchter de onderzoekskamer op drie
verschillende dagen, met intervallen van een week tussen iedere onderzoeksdag.
Deze intervallen zijn ingelast om interferentie van de drie verschillende
stimuli te voorkomen. De schildklierrepons op de drie stimuli waarvan wij
betrokkenheid in de pathogenese van multinodulair struma het meest
waarschijnlijk achten zal gemeten worden.Vanaf 30 minuten na toediening van de
stimulus wordt ieder half uur een bloedafname verricht, tot 5 uur na
toediening. De 3 stimuli zijn de volgende: GnRH (gonadoreline) , metoclopramide
en een gestandaardiseerde maaltijd. Bloedafnames worden gedaan voor bepaling
van T4, T3, TSH en FT4.
Wie worden geindluceerd? 10 patienten met toxich multinodulair struma, die
(nog) niet met thyreostatica behandeld worden, en 5 gezonde controles.

-

Het risico voor deelnemers wordt geschat op minimaal. Deelname aan de studie
vergt vooral tijd (18 uur, verdeeld over 3 dagen). Verder zullen deelnemers 3x
een infuus geplaatst krijgen in de onderarm. Dit kan pijnlijk en ongemakkelijk
aanvoelen. Verder zal aan iedere deelnemer 1-malig 100 mcg gonadoreline en
1-malig 10 mg metoclopramide worden toegediend. Wij verwachten van deze stimuli
- gezien de dosis en de 1-malige toediening - geen bijwerkingen. Bijwerkingen
van metoclopramide zijn verder dosisgerelateerd en kunnen bestaan uit
slaperigheid, diarree en extrapiramidale verschijnselen, zoals stijfheid van
spieren en trillingen. Deze extrapiramidale verschijnselen gaan vanzelf over
als de medicatie wordt gestaakt. Bij gonodoreline zijn kortdurende
misselijkheid,hoofdpijn en buikpijn beschreven, maar alleen bij doseringen >
0.5 mg - in tegenstelling tot de 0.1 mg in ons protocol.