Multicenter onderzoek met 3 armen naar de werkzaamheid en veiligheid van pasireotide LAR en everolimus, alleen en in combinatie, bij patiënten met een goed gedifferentieerd neuro-endocrien carcinoom van de long of thymus * LUNA studie (CSOM230DIC03)

Longkanker is de op twee na meest voorkomende vorm van kanker in de wereld voor
mannen en vrouwen. De meest voorkomende vormen van longkanker zijn
niet-kleincellige longkanker (70-80%) en kleincellige longkanker (~25%).
Carcinoïde longtumoren zijn goed gedifferentieerde neuro-endocriene carcinomen
(long NET) en maken 1-2% uit van alle pulmonaire neoplasmen en ~25% van alle
carcinoïde tumoren. Circa 10-20% van de pulmonaire carcinoïden zijn atypische
carcinoïden en de overige 80-90% zijn typische carcinoïden. Patienten met
carcinoïde tumoren zijn veelal jonger dan patienten met een primaire
longkanker. In tegenstelling tot typische carcinoïden worden atypische
carcinoïden geassocieerd met het roken van sigaretten (in 83-94% van de
gevallen) en komen deze vaker voor in mannen (2:1). 80-90% van de typische
carcinoïden en 50% van de atypische carcinoïden behoren tot graad I.
De standaardbehandeling voor carcinoïde tumoren met curatie als doel is
chirurgie, waarbij de tumoren volledig verwijderd worden. De 5-jaars
overlevingskans van typische carcinoïden is 87% en voor atypische carcinoïden,
aanzienijk lager, 56%.

Thymus neuroendocrine tumoren (thymus NET) zijn epitheliale tumoren van de
thymus die hoofdzakelijk uit neuroendocrine cellen bestaan, onder te verdelen
in typische en atypische carcinoiden, en ook large cell carcinoma (LCC) en
small cell carcinoma (SCC). Ongeveer 0,3 % van alle carcinoiden is een
neuroendocriene tumor van de thymus. De beste behandeling van dit type tumoren
is chirurgie, indien mogelijk. Andere behandelingen zoals chemotherapie en
radiotherapie staan nog ter discussie. thymus NET brengen somatostatine
receptoren (SSTRs) tot expressie, en er zijn gevallen bekend van succesvolle
interventies met lang-werkend octreotide, een somatostatine analoog.

Verschillende biochemische routes leiden tot tumorgroei bij NET, waaronder
IGF-1, PI3K en mTOR gemedieerde pathways, naast de effecten van SSTR activatie.
Everolimus, een mTOR remmer, is om die reden geregistreerd voor de behandeling
van NET van de pancreas.

Tot op heden is er nog geen werkzame systemische behandeling voor long of
thymus NET ontwikkeld.

De huidige studie is gebaseerd op voorgaande preklinisch en klinische
resultaten:
* Gecombineerde remming van de IGF-1-, PI3K- en mTOR-pathways door pasireotide
en everolimus zouden tumorgroei effectiever kunnen beheersen dan een
monotherapy van de deze geneesmiddelen.
* Een combinatie van everolimus met sandostatine LAR lijkt de progressievrije
overleving in NET patienten te verbeteren. Daarom zou de combinatie van
everolimus met pasireotide LAR kunnen resulteren en een betere tumorbeheersing.

Het doel van deze studie is om de effectiviteit en veiligheid van pasireotide
LAR en everolimus, alleen en in combinatie, te bestuderen.

Het primaire doel is om de werkzaamheid van pasireotide LAR en everolimus,
alleen en in combinatie, in progressieve patiënten met goed gedifferentieerde
long of thymus NET te bestuderen.

Een prospectief, multicenter, gerandomiseerde, open-label, fase II studie met 3
armen waarin de effectiviteit en de veiligheid van pasireotide LAR en
everolimus, alleen en in combinatie, bij patiënten met goed gedifferentieerde
long of thymus NET wordt vergeleken.

Behandeling met pasireotide LAR (SOM230) of everolimus (RAD001), alleen of in combinatie.

* Mogelijke toxiciteit van behandeling met pasireotide LAR en everolimus,
alleen en in combinatie. De bijwerkingen zijn te vinden in bijlage D van de
patienteninformatie.
* De uit te voeren tests zijn algemeen aanvaarde medische onderzoeken:
bloedprikken, echocardiogram (d.m.v. geluid) of een MUGA-scan (d.m.v.
straling), CT-scan (d.m.v. straling) of een MRI. Een overzicht van alle
procedures tijdens de bezoeken worden gegeven in bijlage B van de
patientinformatie.
* Frequente studiebezoeken

Het is niet zeker dat de deename aan het onderzoek rechtstreeks ten goede komt
aan de patient, wel kunnen de verkregen inzichten nuttig zijn voor de toekomst.
De belasting voor de patient is zoals te verwachten bij een fase II studie.