Biomarkers voor weefselschade bij gebruik van een harde en een zachte wervelplank

Traumapatiënten die een ernstig ongeval hebben gehad en waarbij verdenking is
op letsel van de wervelkolom en/of het ruggenmerg, worden protocollair op een
harde wervelplank naar het ziekenhuis vervoerd. Het vervoer van
ongevalspatiënten op zo*n harde wervelplank brengt risico*s met zich mee:
doordat de plank hard is, is er een kans op het ontwikkelen van drukplekken,
zeker wanneer de patiënt langere tijd op de wervelplank ligt. Daarnaast kan het
discomfort van het liggen op een harde ondergrond er voor zorgen dat de patiënt
probeert te verschuiven om zo een meer comfortabele houding te vinden. Wanneer
de patiënt in deze situatie een instabiele wervelfractuur heeft, kan de
ongewenste situatie ontstaan dat het letsel verergert doordat de patiënt
beweegt op de wervelplank. In het meest ernstige geval zou dit kunnen leiden
tot paralyse doordat delen van de gefractureerde wervel het ruggenmerg
beschadigen door de bewegingen van de patiënt. Het is dus van groot belang de
patiënt een alternatief aan te kunnen bieden, wat tegemoet komt aan de bezwaren
van discomfort en het risico op het ontwikkelen van decubitus.

In deze studie willen we onderzoeken of er verschil is in cytokine en mFABp
productie bij gebruik van de harde wervelplank en de wervelplank met ingebouwd
matras, in relatie tot druk op het lichaam. Ook wordt roodheid van de huid
gedocumenteerd en wordt gevraagd naar het ervaren comfort bij beide
wervelplanken.

Prospectieve, gerandomiseerde interventiestudie.

Proefpersonen liggen gedurende drie maal twintig minuten op beide wervelplanken. Er worden foto>s gemaakt van de huid van rug/bilstreek. Elke twintig minuten worden sebutapes op een vooraf bepaalde plaats geplakt cq vervangen. Druk die door de wervelplank op de proefpersoon wordt uitgeoefend wordt continue gemeten met een drukmeetmat die op de wervelplank ligt. Comfort wordt gescoord middels een visueel analoge schaal.

De belasting van dit onderzoek bestaat uit een tijdsinvestering van twee maal
circa 3 uur. In deze perioden wordt de huid van de rug en bilstreek meermaals
beoordeeld op roodheid en worden foto*s gemaakt van dit gebied. Proefpersonen
liggen in beide sessies in totaal 1 uur op een wervelplank, en verblijven de
rest van de tijd in de onderzoeksruimte zonder op de rug te liggen of te zitten
(staan en liggen op buik en zij is wel toegestaan). Tijdens de gehele
onderzoeksperiode worden elke twintig minuten sebutapes op een vooraf bepaalde
plaats op het lichaam geplaatst cq vervangen. Dit is een niet invasieve, niet
pijnlijke procedure.
De vrijwilligers lopen minimaal risico op het ontwikkelen van niet-wegdrukbare
roodheid van de huid (1e graads drukplekken). Dit risico is echter erg klein
door de beperkte tijd die de vrijwilliger op de wervelplank doorbrengt.
Bovendien hebben patienten bij eerder onderzoek (NL 18313.068.07) maximaal twee
uur op de harde wervelplank gelegen. In geen van de gevallen is
niet-wegdrukbare roodheid (decubitus graad 1) opgetreden.