Beoordeling van anatomische en functionele resultaten bij patiënten behandeld met ocriplasmine voor vitreomaculaire tractie/symptomatische vitreomaculaire adhesie (VMT/sVMA)

Onder normale fysiologische omstandigheden heeft het glasachtig lichaam een
gelachtige consistentie en bedekt het het volledige netvliesoppervlak. De
consistentie van het glasachtig lichaam en de binding aan het netvlies worden
in stand gehouden door een netwerk van proteïnen, zoals collageen, laminine en
fibronectine. Als gevolg van het natuurlijke verouderingsproces wordt de
eiwitstructuur van het glasachtig lichaam vloeibaarder en verzwakt de
vitreoretinale binding. Hierdoor kan het achterste glasvocht geleidelijk
losraken van de interne retinale membraan, een proces dat achterste
glasvochtloslating (PVD) wordt genoemd.

Er zijn twee processen die PVD kunnen versnellen: synchysis en syneresis. Bij
synchysis wordt het glasachtig lichaam op bepaalde plekken vloeibaar, en als
gevolg van het verouderingsproces neemt de omvang en het aantal van dergelijke
plekken toe. Naarmate de vloeibaarwording vordert, stort een steeds groter deel
van de collageenvezelstructuur ineen en klonteren de afzonderlijke
collageenvezels samen tot parallelle bundels. Hierdoor krimpt het glasachtig
lichaam en komt het los van het netvlies. Dit wordt syneresis genoemd. De
conjunctieve verzwakking van de vitreoretinale binding leidt ertoe dat het
glasachtig lichaam loskomt van het achterste gedeelte van het netvlies.

Als de vloeibaarwording gelijktijdig, en in vergelijkbare mate, optreedt met de
verzwakking van de vitreoretinale interface, ontstaat PVD meestal nadat een
bepaald gedeelte van het glasachtig lichaam vloeibaar is geworden. Als de
vloeibaarwording echter omvangrijker is dan de loslating van de vitreoretinale
interface, blijft de binding tussen het achterste glasvormig lichaam en de
macula op bepaalde plaatsen intact. Dit wordt gezien als 'afwijkende' PVD. De
binding blijft meestal intact op plekken waar de binding tussen het glasachtig
lichaam en het netvlies het sterkst is, inclusief de macula (het gedeelte van
het netvlies dat het centrale gedeelte van het gezichtsveld waarneemt) en het
uiteinde van de oogzenuw. Binding bij de macula wordt vitreomaculaire adhesie
(VMA) genoemd. Als de blijvende binding tussen het achterste deel van het
glasachtig lichaam en de macula niet resulteert in functionele beperkingen kan
VMA asymptomatisch zijn. Maar het kan ook symptomatisch zijn vanwege de
tractiegevolgen voor het netvlies en het omliggende gebied.

Vitreomaculaire tractie (VMT), een van de nadelige gevolgen van VMA, is een
abnormale tractie of 'trekkracht' op de plek van de VMA. VMT kan leiden tot
maculaire vervorming en tot een maculagat (MH), een opening in het netvlies die
ontstaat bij de fovea. Andere nadelige gevolgen van VMT bij de vitreoretinale
interface zijn bloedingen, retinale scheuren en loslatingen, en maculaire
zwellingen. VMT is per definitie altijd pathologisch. Daarom betekent de term
'symptomatische VMA' (sVMA) hetzelfde als VMT, met of zonder gelijktijdig MH.
Symptomen die vaak optreden als gevolg van VMT (inclusief in verband met een
maculagat) zijn metamorfopsie, verminderde zichtscherpte, micropsie, scotoom en
problemen met dagelijkse visuele activiteiten zoals lezen.

Tot voor kort konden VMT/VMA en MH alleen worden behandeld met een vitrectomie.
Vanwege de risico's van deze ingreep (zoals retinale loslating, bloedingen en
grijze staar) wordt een vitrectomie gewoonlijk alleen uitgevoerd als het
verlies van gezichtsvermogen klinisch significant is geworden. Pogingen om
enzymen te ontwikkelen voor vitreolyse tegen de substraten die VMA veroorzaken
zijn over het algemeen niet succesvol geweest. Ocriplasmine is echter
ontwikkeld en goedgekeurd door het Europees Geneesmiddelenbureau (European
Medicines Agency, EMA) voor de behandeling van VMT bij volwassenen, inclusief
VMT in verband met een maculagat met een diameter van minder dan of gelijk aan
400 micron, onder de handelsnaam JETREA®. In Canada is JETREA bestemd voor de
behandeling van symptomatische vitreomaculaire adhesie (VMA). Ocriplasmine is
een recombinante, afgeknotte vorm van humaan plasmine dat een enzymatische
uitwerking heeft op eiwitten, waaronder collagenen, fibronectine en laminine.
Het werkingsmechanisme van ocriplasmine is het oplossen van de eiwitmatrix die
verantwoordelijk is voor VMA. Ocriplasmine bestaat uit twee polypeptideketens
die bestaan uit 19 en 230 aminozuren en die aan elkaar verbonden zijn door twee
disulfidebindingen. Er zijn ook vier andere disulfidebindingen aanwezig.
Ocriplasmine bevat geen residuen van O- of N-glycosylering of andere
posttranslationele modificaties. Ocriplasmine wordt verkregen uit
microplasminogeen en wordt in een Pichia pastoris-expressiesysteem geproduceerd
door middel van recombinant-DNA-technologie.

Ocriplasmine wordt toegediend door een enkele intravitreale injectie van 0,125
mg in 0,1 ml. Uit dosisbepalende onderzoeken blijkt dat ocriplasmine 0,125 mg
in 0,1 ml een betere werkzaamheid heeft dan andere doses met vergelijkbare
veiligheidsprofielen. Deze dosis werd verder onderzocht in fase 3,
gerandomiseerde, placebo injectie gecontroleerde onderzoeken.

Het doel van dit wetenschappelijke onderzoek is om, na toediening van
ocriplasmine, de functionele en anatomische resultaten te observeren gedurende
een follow-upperiode van 6 maanden.

Ongeveer 6 maand (180 dagen + tijd tussen screening en injectie), eenarmige,
1-malige dosering, geen maskering, geen randomisatie multicenter studie.

éénmalige intravitreale injectie met ocriplasmine 0,1mL (0,125mg)

Er wordt de patiënten gevraagd dat ze in ongeveer 6 maanden tijd 6 keer naar
het ziekenhuis komen voor een oogheelkundig onderzoek. Elk bezoek zal 2à3 uur
duren. Geen enkele van de onderzoeken zijn experimenteel. De patiënten zullen
na screening en goedkeuring door een CRC een eenmalige intravitreale injectie
met ocriplasmine ontvangen.

De onderzoeken die tijdens de studie worden uitgevoerd kunnen wat ongemak
veroorzaken:

Er zullen voor het oogonderzoek pupil-verwijdende oogdruppels in het oog worden
gedruppeld, die de patiënt gevoelig voor licht kunnen maken en kunnen leiden
tot tijdelijk wazig zicht, terwijl de pupillen zijn verwijd.

Toediening van pupil-verwijdende oogdruppels kan, net zoals elk geneesmiddel,
een allergische reactie veroorzaken. Allergische reacties kunnen mild
(huiduitslag, netelroos) tot ernstig (ademhalingsmoeilijkheden of uitvallen van
de bloedsomloop en het ademhalingssysteem) zijn. Een ernstige allergische
reactie vereist onmiddellijke medische behandeling en kan permanente
invaliditeit of de dood tot gevolg hebben.

Er kunnen bijwerkingen worden ervaren die te maken hebben met de
ocriplasmine-injectie, waaronder intraoculaire ontsteking/infectie,
intraoculair bloeden, netvliesloslating en verhoogde intraoculaire druk (IOP).
Het merendeel van de bijwerkingen traden binnen de eerste week na de injectie
op. De meeste van deze bijwerkingen waren niet ernstig, mild in intensiteit en
verdwenen binnen 2 tot 3 weken.

Andere vaak gerapporteerde bijwerkingen bij het gebruik van ocriplasmine waren
verhoogde gevoeligheid voor licht, toename van het aantal donkere drijvende
vlekken in het gezichtsveld (floaters), oogpijn, lichtflitsen, wazig zicht en
roodheid van het oog.