Neurale structuren en functies bij het Syndroom van Gilles de la Tourette (GTS): Onderscheid tussen neurale structuren en functies bij GTS en aandachtstekortstoornis met hperactiviteit.

Het syndroom van Gilles de la Tourette (GTS) is een veel voorkomende
neuropsychiatrische stoornis bij kinderen en adolescenten.
Aandachtstekortstoornissen (ADHD) gaan vaak samen met GTS, en vaak wordt een
ticstoornis als secundaire diagnose bij ADHD gesteld. Dit bemoeilijkt het
uitsluiten van potentiële verstorende variablen in onderzoek naar GTS. Alhoewel
de frontostriatale circuits en haar voornaamste gebieden, de prefrontale cortex
en basale ganglia, een rol bij GTS blijken te spelen, zijn er vele
inconsistente bevindingen in onderzoek naar structurele en functionele MRI
maten en executieve functies bij GTS. Glutamaat is een belangrijke
neurotransmitter die de activiteit van het frontostriatale circuit beïnvloedt,
maar de rol hiervan bij GTS is nog steeds onduidelijk.

Het primaire doel van deze studie is om MRI, genetische en neuropsychologische
data van kinderen met GTS te verzamelen. Wij doen dit met het doel om
verschillen tussen kinderen met GTS, gezonde controles en ADHD te identificeren
met betrekking tot abnormaliteiten in (1) structurele, (2) functionele en (3)
connectiviteit, om licht te werpen op welke neurale gebieden met welke
aandoening corresponderen en wat algemene en unieke gebieden zijn. Tenslotte
zullen glutamaat concentraties van de frontostriatale gebieden die door middel
van magnetic resonance spectroscopy (MRS) zijn verkregen vergeleken worden met
gezonde controles en ADHD.
Secundaire doelen zijn (1) het identificeren van genetische mechanismen die ten
grondslag liggen aan GTS en ADHD en (2) biomarkers identificeren voor de trait
compulsiviteit.

Longitudinale case-control studie met drie groepen: (1) GTS, (2) ADHD en (3)
gezonde controles. Deelnemers zullen een keer gemeten worden en op dezelfde
wijze ongeveer drie jaar na de eerste baseline meting.

De belasting houdt deelname een een MRI scan en het eenmalig afnemen van bloed
in bij de baseline meting en eenmalig bij de follow-up meting drie jaar later.
Deelnemers zullen een uur lang in een MRI scanner liggen en de sessie zal
verspreid over twee dagen plaats vinden. Er kan ongemak ontstaan door de harde
geluiden van de MRI scanner en om opgesloten te zitten in een kleine ruimte.
Het terughalen van psychiatrische symptomen en het afnemen van bloed kan tot
ongemak bij deelnemers leiden. Het niveau van angst en de mate van plezier
tijdens de MRI sessie worden continu in de gaten gehouden. Als de deelnemer
tekenen van stress of verzet laat zien wordt de sessie direct beëindigd.

De risicos en mogelijke lichamelijke klachten zijn verwaarloosbaar, er zijn
geen speciale risico's verbonden met dit type onderzoek. Deelname aan de studie
zal voor de individuele patient geen direct therapeutisch effect hebben, maar
het onderzoek zal de populatie en toekomstige patienten met ticstoornissen
helpen. De geanticipeerde wetenschappelijke winst rechtvaardigd de voorgestelde
studie.
Dit onderzoeksprotocol omvat deelname van kinderen. Ticstoornissen beginnen in
de kindheid. Tics nemen af in intensiteit en frequentie en verdwijnen vaak in
de volwassenheid. Om het onderzoek goed uit te kunnen voeren is deelname van
kinderen onvermijdelijk omdat deze gedragspatronen zich gedurende de vroege
adolescentie ontwikkelen.