activiteit van de ademhalingsspieren tijdens beademing en spontaan ademen

Bij beademing worden ondersteunende beademingsvormen als standaard beschouwd .
Bij deze beademingsvormen kan de bijdrage van de ademhalingsspieren van de
patiënt aan de ondersteuning door het beademingstoestel in de dagelijks
praktijk niet worden bepaald. Dit is klinisch van belang omdat een hoog niveau
van ondersteuning kan leiden tot onderdrukking van de spieractiviteit met als
gevolg atrofie. Daarintegen kan het tegenovergestelde, namelijk een laag
niveau van ondersteuning, leiden tot uitputting van die spieren.
Elektromyografie (EMG) van de ademhalingsspieren kan worden gebruikt als
indicator voor de belasting van de spieren bij beademde patiënten. In dit
onderzoek wordt EMG van de ademhalingsspieren geregistreerd om de belasting van
die spieren te bepalen bij verschillende niveaus van ademhalingsondersteuning.
De belasting van de ademhalingsspieren bij ondersteunende beademing zal worden
vergeleken met de belasting van die spieren tijdens spontaan ademen.

Het doel van het onderzoek is het bepalen van het optimale niveau van
beademingsondersteuning bij ernstig zieke patiënten opgenomen op de intensive
care afdeling met behulp van elektromyografie van de ademhalingsspieren.

Het onderzoek is opgezet als een 'crossover' onderzoek. Ademhalingsvariabelen,
met onder meer elektromyografie van de ademhalingsspieren worden geregistreerd
gedurende 120 minuten. Als ondersteunende beademing wordt Neurally Adjusted
Ventilatory Assist (NAVA) gebruikt. Twee niveaus van ondersteuning worden
gerandomiseerd toegepast: een hoog ondersteuningsniveau (teugvolume 10-12
ml/kg) en een laag ondersteuningsniveau (teugvolume 6-8 ml/kg). De hoge en lage
ondersteuning worden met elkaar vergeleken wat betreft het effect op de
activiteit van de ademhalingsspieren. De belasting voor de ademhalingsspieren
tijdens NAVA wordt vergeleken met de belasting tijdens spontaan ademen.

Diagnostische interventies: Oppervlakte elektromyografie (sEMG) is een non-invasieve techniek om spieractiviteit te meten. Met behulp van sEMG kunnen signalen van de ademhalingsspieren (middenrif, intercostaal en scalenus spieren) simultaan worden geregistreerd zonder ongemak voor de patiënt. Acht ECG elektrodes worden geplaatst op de ademhalingsspieren en met behulp van een draadloze EMG recorder (Dipha-16, Inbiolab, Groningen) worden de signalen geregistreerd. Standaard ademhalingsvariabelen, waaronder luchtwegdruk, flow en volume, worden geregistreerd met een NICO monitor met behulp van een meetinstrument geplaatst in het beademingscircuit. (Philips Healthcare, Best, the Netherlands). Therapeutische interventies: Twee niveaus van beademingsondersteuning worden opgelegd: een hoog niveau (teugvolume 10-12 ml/kg) en een laag niveau (teugvolume 6-8 ml/kg) worden gerandomiseerd opgelegd. Spontaan ademen wordt gedurende minimaal 10 minuten, ten hoogste 20 minuten opgelegd.

De belasting voor de patiënt bestaat uit de extra ECG plakkers voor het EMG
onderzoek en de periode van spontaan ademen.
Het risico voor de patiënt is het optreden van kortademigheid tijdens de
spontaan ademen test.