Neurale kenmerken van trage visuele informatie verwerking: betrokkenheid van het centrale en perifere zenuwstelsel

Een aantal patiënten die gezien worden bij het Radboudumc afdeling Oogheelkunde
ervaren problemen met een vertraagde of langzame verwerking van visuele
informatie thuis, op school of werk of in het verkeer. Deze patiënten klagen
bijvoorbeeld over het niet kunnen lezen van de ondertiteling voordat deze van
het scherm verdwijnt. Hoewel deze patiënten in hun dagelijkse leven wel
degelijk hinder ondervinden, voldoen zij niet aan de diagnostische criteria van
bekende oculaire of neurologische stoornissen. De oorzaak van hun problemen is
daarom onbekend. Omdat er op dit moment geen mogelijke behandeling is voor deze
patiënten, willen wij hun visuele en aandachtssystemen onderzoeken om meer te
leren over de oorsprong van hun zeldzame symptomen. Hiermee kunnen wij
informatie die nodig is voor de ontwikkeling van diagnostische criteria en
behandeling leveren.

Het onderzoeken van de neurale en oogheelkundige eigenschappen van een nieuw
ziektebeeld genaamd traag zien (of slow vision) wat de visuele perceptie en
aandacht van patiënten hindert.

observationeel, case-control

Wij meten de informatie verwerking in het visuele systeem met verschillende
non-invasieve technieken. De metingen duren ongeveer 8 uur in totaal. Om de
belasting te verminderen, verdelen wij het onderzoek in drie sessies: 1)
oogheelkundig onderzoek (het standaard oogheelkundig onderzoek, cognitieve VEP
en multifocale ERG) en psychofysica (computertaken), 2) fMRI sessie en 3) MEG
sessie. De sessies worden op verschillende dagen uitgevoerd. Sessie 2 en 3
zullen alleen uitgevoerd worden als de resultaten van sessie 1 verschillen
laten zien tussen patiënten en controles op de belangrijkste psychofysische
taken (de aandachts- en perceptie taken) of op de cognitieve VEP. Sessie 1
duurt ongeveer 5 uur inclusief pauzes. Hoewel alle metingen makkelijk uit te
voeren zijn, zullen de proefpersonen zich moeten concentreren, fixeren en soms
reageren op wat zij te zien krijgen. Sommige metingen kunnen een beetje
onaangenaam zijn. Voor en mERG zijn oogdruppels nodig (1% tropicamide of 2.5%
fenylefrine als de participant allergisch is voor tropicamide) om de
signaal-ruis verhouding te verbeteren. Oogdruppels van 4 mg/ml oxiburpocaine
worden voor de mERG toegediend om de ogen lokaal te verdoven. Dit is onderdeel
van een routine procedure die toegepast wordt bij electrofysiologische metingen
bij de afdeling oogheelkunde van het Radboudumc en komt overeen met de ISCEV
standaard. Participanten mogen minstens een uur na toediening van de
oxibuprocaïne druppels niet in hun ogen wrijven en ze mogen geen voertuig
besturen tot de druppels uitgewerkt zijn (2-4 uur na toediening).
Sessie 2 en 3 duren allebei ongeveer 1.5 uur en in deze sessies zal
hersenactiviteit met MRI en MEG worden gemeten tijdens een aantal taken die de
proefpersoon tijdens sessie 1 ook gedaan heeft. Proefpersonen moeten heel stil
liggen of zitten terwijl zij de taken uitvoeren.
De risico's die bekend zijn bij de bovengenoemde technieken zijn minimaal als
standaard procedures nauwkeurig gevolgd worden. Geen significante risico's
worden verwacht voor de cognitieve VEP. mERG is geassocieerd met een minimaal
risico op corneale erosie. Deze schade komt echter zelden voor en geneest snel
en volledig. Risico's die geassocieerd zijn met MRI en MEG hebben voornamelijk
te maken met metalen en electromagnetische implantaten. Daarom screenen wij de
proefpersonen zorgvuldig vóór de sessies beginnen met een standaard
screeningsvragenlijst van het Donders Centrum voor Cognitieve Neuroimaging. Als
er één of meerdere contra-indicaties voor MRI en/of MEG worden gemeld door een
patiënt, wordt hij of zij uitgesloten van sessie 2 en/of 3. Controles worden
vooraf aan het onderzoek en voor de sessie opnieuw gescreend en uitgesloten van
het onderzoek als zij contra-indicaties voor MRI en/of MEG rapporteren.
Deelname aan deze studie heeft geen direct voordeel voor de proefpersonen. De
studie zorgt er wel voor dat slow vision bekend wordt, beschrijft
deneurologische en gedragsmatige eigenschappen, is de eerste stap naar het
ophelderen van de oorzaken en het begeleidt de ontwikkeling van diagnostische
criteria en behandeling. Dit zal uiteindelijk ten goede komen aan de patiënten.